کالیگولا (نمایش نامه)

بزرگ‌زاده‌ى اول: باز هیچ خبرى نیست.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: نه صبح خبرى هست و نه شب.
بزرگ‌زاده‌ى دوم: سه روزه که هیچ خبرى نیست.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: پیک‌ها می‌رن و بر می‌گردن و سر تکون می‌دن و می‌گن: «خبرى نیست.»
بزرگ‌زاده‌ى دوم: تمام مزارع زیرورو شده، بی‌نتیجه.
بزرگ‌زاده‌‏ى اول: چرا از پیش نگران باشیم؟ صبر کنیم. شاید همون‌طور که رفته برگرده.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: من دیدم که از در بیرون رفت. نگاه عجیبى داشت.
بزرگ‌زاده‌ى اول: من هم اونجا بودم و ازش پرسیدم چشه.
بزرگ‌زاده‌ى دوم: جوابى داد؟
بزرگ‌زاده‌ى اول: یک کلمه: «هیچ.»
لحظه‌‏اى بعد هلیکون وارد می‌شود.
بزرگ‌زاده‌ی دوم: (مضطرب) جاى نگرانیه.
بزرگ‌زاده‌ى اول: اى بابا، همه‌ى جوون‌ها همین‌طورن.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: خوشبختانه سن که بالا رفت همه‌چیز درست می‌شه.
بزرگ‌زاده‌ى دوم: این‌طور تصور می‌کنین؟
بزرگ‌‏زاده‌ى اول: آرزو کنیم فراموش کنه.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: معلومه! این زن نباشه ده زن دیگه.
هلیکون: کى گفته مسئله‌ى عشقیه؟
بزرگ‌زاده‌ی‌ اول: پس چیه؟
هلیکون: نارسایى کبد، آقایان، کبد، شاید هم خیلى ساده فقط از قیافه‌هاى ما بیزار شده، آدم چقدر راحت‌تر می‌تونست قیافه‌هاى هم‌دوره‌‏هاى عزیزشو تحمل کنه، اگه گاهگاهى به دک‌وپوزشون تغییراتى می‌دادن. ولى افسوس که برنامه‌ غذا همیشه ثابته. همون آش و همون کاسه.
بزرگ‌زاده‌ پیر: من شخصاً ترجیح می‌دم که مسئله‌ى عشقى باشه. سوزناک‌تره.
هلیکون: اطمینان‌بخش، به‌‏خصوص اطمینان‌بخش، از جمله مرض‌‏هاییه که از باشعور و بی‌شعور، از هیچ‌کدوم نمی‌گذره.
بزرگ‌زاده‌ى اول: به‌هرصورت، خوشبختانه غصه‌‏ها ابدى نیستن. شما قادرین بیشتر از یک سال غصّه بخورین؟
بزرگ‌زاده‌ی دوم: بنده، خیر.
بزرگ‌زاده‌ی اول: هیچ‌کس قادر نیست.
بزرگ‌زاده‌ی پیر: زندگى غیرقابل‌تحمل می‌شه.
بزرگ‌زاده‌ى اول: چى عرض کردم. مثلاً خود بنده سال گذشته زنمو از دست دادم و گریه‌ها کردم، ولى بعد فراموش کردم. گاهگاهى، غصّه می‌خورم ولى در اصل چیز مهمى نیست.
بزرگ‌زاده‌ى پیر: طبیعت خودش کارها رو روبه‌راه می‌کنه.
هلیکون: ولى وقتى شما رو نگاه می‌کنم، می‌‏بینم بعضى وقت‌ها هم خرابى بار می‌آره.