شهری بر لبه آسمان

«مجنون‌شیخ» دربارۀ عشق حرف می‌زد ـ عشق به خداوند و عشق به دیگر انسان‌ها، عشق به تمام جهان، از کل گرفته تا ریزترین ذراتش. می‌گفت عبادت باید اعلان عشق باشد، و عشق باید از هر گونه ترس و چشمداشت عاری باشد. عبادت نباید از ترس دیگ‌های جوشان جهنم یا به آرزوی حوریان بهشتی باشد، چراکه جهنم و بهشت، عذاب و لذت، همگی در اکنون و اینجا قرار دارند. از مردم می‌پرسید: «تا کی می‌خواهید از ترس خداوند بلرزید، حال آنکه می‌توانید به او عشق بورزید؟» پیروانش، جماعتی آمیخته از پیشه‌وران، دهقانان و سربازان، مفتون خطابه‌های مجنون‌شیخ می‌شدند. اعتقاداتش برای فقرا، و منشش برای اغنیا، جذابیت داشت. گفته می‌شد که حتی زنان، کنیزهای نادان و خواجه‌های بداخلاق احترام زیادی برایش قائل بودند. حتی یهودیان، مسیحیان و زرتشتیان که کتابی داشتند که هیچ کس تا به حال ندیده بود، به این مرد احترام می‌گذاشتند.