وقتی به عاملی برای تغییر تبدیل می‌شوید، یکی از مهم‌ترین کارهایی که می‌توانید انجام دهید این است که دیگران را به هدف خود دعوت کنید. به‌محض‌ اینکه شخص دیگری با شما کار کند و تحت‌تأثیر کاری که انجام می‌دهید قرار بگیرد، شما یک رهبر هستید؛ رهبری که چرایی‌اش بزرگ‌تر از خودِ شماست. مارتین لوتر کینگ جونیور دربارۀ اهمیت رهبرها، مخصوصا وقتی پای تغییر به میان می‌آید، می‌گوید: «آیا به من اجازه می‌دهید بر نیاز به رهبری شجاعانه، عاقلانه و فداکارانه تأکید کنم…، رهبرانی که درستی و کمال را سرلوحۀ خود قرار می‌دهند، رهبرانی که عاشق شهرت نیستند بلکه عاشق عدالت‌‌اند، رهبرانی که عاشق پول نیستند بلکه عاشق بشریت‌اند، رهبرانی که تمام تمرکزشان را بر بزرگی هدفشان می‌گذارند.»
لطفا با توضیحات مارتین کینگ، در توصیف رهبران، دلسرد نشوید. نیازی نیست به شخصی تبدیل شوید که او می‌گوید. رهبری تأثیرگذار است، نه چیزی بیشتر و نه چیزی کمتر. شما می‌توانید و باید روی دیگران تأثیر بگذارید تا همراه با شما کار کنند. تغییر نیازمند استعداد‌های گوناگون و مهارت‌هایی ا‌ست تا بتوان به آن دست یافت. وظیفۀ شماست که به همه اجازه دهید با توجه به استعدادهایشان به شما ملحق شوند و آنها را به داستان خودتان دعوت کنید. اگر در جمع نمی‌توانید خوب صحبت کنید، یک نفر را پیدا کنید که می‌تواند این کار را به‌خوبی انجام دهد. اگر آدم بدبینی هستید گروهتان را به تعادل برسانید و شخصی را دعوت کنید که مثبت‌اندیش باشد. چرا؟ هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم به اندازۀ جمع باهوش باشیم.

ممکن است یک روز صبح از خواب بیدار شوى و ببینى آرزویت تحقق یافته است و تو به خواسته‌ات رسیده‌اى. ممکن است دل تو به تو بگوید چه باید بکنى تا خواسته‌ات برآورده شود. در هرحال، ممکن نیست از کارى که مى‌کنى متنفر باشى و به خواسته‌هایت هم برسى. اگر از راهى که در پیش گرفته‌اى تا به آرزوهایت برسى بیزار هستى، این بیزارى نشانه‌ى آن است که راهى غلط را در پیش گرفته‌اى و هرچه زودتر باید از این راه برگردى.

اگر کار تو براى تحقق بخشیدن به خواسته‌هایت با کار جهان براى رسیدن تو به آن خواسته‌ها هماهنگ باشد، تو احساسى جز شادمانى و روشنى نخواهى داشت. هماهنگى کار تو با کار جهان، در تو شور و سرمستى ایجاد مى‌کند. احساس مى‌کنى یک لحظه، متنِ بى‌زمانى و جاودانگى‌ است. در این صورت، کار تو از انرژى تو نمى‌کاهد، بلکه برانرژى حیاتى تو مى‌افزاید. جهان الهام‌بخش است. کارى که ناشى از الهام جهان است، هرگز فرساینده و خسته‌کننده نیست. بدین‌سان، تو از نیروى کیهانى که تمامى ندارد بهره‌مند مى‌شوى.

مرتب‌کارى نتایج قابل مشاهده‌اى را به همراه دارد و هیچ‌گاه موقتى نیست. راز اصلى موفقیت این است: اگر به جاى اینکه کم‌کم به فضاى خود نظم ببخشید، در یک نوبت این کار را انجام دهید، ذهنیت شما به طرزى چشم‌گیر تغییر خواهد کرد؛ تغییرى بسیار عمیق که بر احساسات شما، طرز فکرتان و عادت‌هاى زندگى‌تان تأثیر خواهد گذاشت. مشتریان من عادت نظم بخشیدن به صورت تدریجى را در خود پرورش نمى‌دهند. هر یک از آن‌ها از زمانى که ماراتون نظم و سازمان‌دهى را شروع کرده‌اند، فارغ از به هم‌ریختگى زندگى کرده‌اند. این روش، کلید جلوگیرى از به هم‌ریختگى مجدد است.
وقتى مردم هر چقدر هم که به فضاى خود نظم مى‌بخشند، دچار به هم‌ریختگى مجدد مى‌شوند، عامل مشکلشان اتاق و یا وسایلشان نیست، بلکه طرز فکرشان است. آن‌ها حتى اگر در ابتدا مشتاق بوده باشند، نمى‌توانند با انگیزه باقى بمانند و تلاش‌هایشان به تدریج کمرنگ مى‌شود. دلیل اصلى آن، این حقیقت است که آن‌ها نمى‌توانند نتایج نظم را ببینند یا اثرات آن را لمس کنند. دقیقا به همین دلیل، موفقیت وابسته به تجربه کردن نتایجى محسوس است. اگر روش درست را به کار بگیرید و تلاش‌هایتان را در مدت زمانى کوتاه به صورت تمام و کمال روى حذف به هم‌ریختگى متمرکز کنید، در کوتاه‌مدت نتایجى خواهید دید که به سبب آن‌ها همیشه فضاى اطراف خود را منظم نگه خواهید داشت. تمام افرادى که این رویه را تجربه مى‌کنند، سوگند مى‌خورند که هرگز دوباره به حالت به هم‌ریخته‌ى سابق بازنگردند.

هو مى‌دانست که اگر خیلى زودتر با این تغییرات خو گرفته و زودتر از ایستگاه پنیر «پ» بیرون آمده بود، حالا وضع و حالش بهتر از این مى‌بود. قدرت بدنى و توان روحى‌اش بیشتر مى‌بود و خیلى بهتر مى‌توانست با راه دشوار پیدا کردن پنیر تازه دست‌وپنجه نرم کند. در حقیقت، اگر به‌جاى انکار تغییرات ایجاد شده آن‌ها را پذیرفته بود، قطعا تا حالا توانسته بود پنیر پیدا کند.
دوباره قوه تخیّلش را به کار گرفت و خودش را مجسم کرد که در حال پیدا کردن و لذت ‌بردن از پنیر تازه است. تصمیم گرفت به جاهاى ناشناخته‌تر مارپیچ قدم بگذارد، و اینجا و آنجا تکه‌هاى کوچک پنیر پیدا کرد. کم‌کم توان و اطمینان خاطر خود را بازمى‌یافت.
وقتى به اینکه از کجا آمده فکر مى‌کرد، خوشحال مى‌شد که سر راهش روى دیوارهاى زیادى جملاتى نوشته. او اطمینان داشت اگر هِم تصمیم به ترک ایستگاه پنیر «پ» مى‌گرفت، آن نوشته‌ها مثل ردّپاى مشخصى او را به سوى مارپیچ هدایت مى‌کردند.
او فقط امیدوار بود که مسیر حرکتش درست باشد. به این فکر مى‌کرد که ممکن است هِم دست‌نوشته‌هاى روىِ دیوار را بخواند و راهش را پیدا کند.
آنچه را مدتى بود به ‌آن اندیشیده بود، روى دیوار نوشت: توجه زودهنگام به تغییرات کوچک، به تو کمک مى‌کند تا خود را با تغییرات بزرگى که در راه است زودتر تطبیق دهى.

ناصر تجدد مى‌خواست در ایران یک فرانسوا موریاک، یا یک فرانتس کافکا، یا یک ویلیام فاکنر بشود و در آن زمان، شاید هرگز، در ایران، جایى براى یک موریاک، یک کافکا، یا یک فاکنر وجود نداشت. رمان و یک مجموعه کوتاهى را که نوشته بود بنگاه‌هاى نشر کتاب مرتب رد مى‌کردند و از راه دلسوزى به او توصیه مى‌کردند که کتاب‌هاى علمى و بهداشتى ترجمه کند. ولى ناصر ناجور در کارش غرور و یکدندگى داشت. پول نداشت خودش چاپ کند، و نمى‌خواست هم خودش چاپ کند. این غرور با راهى که در پیش گرفته بود، روى هم رفته، به او، اقلا در نظر یوسف، شخصیت زیبایى داده بود.
برگردم سر اصل مطلب: اواخر آبان به پیشنهاد ناصر، یوسف را از مؤسسه «چ» به بیمارستان روس‌ها بردم. در بیمارستان روس‌ها یوسف تحت معالجه شوک الکتریکى قرار گرفت و براى رماتیسم قلبیش درمان‌هایى از قبیل استراحت مطلق و تجویز سالیسیلات‌هاى گوناگون به عمل آمد. یوسف تمام این دوره را با سکوت تحمل کرد…