تکامل بدون ترس از ناشناخته امکان‌پذیر است. نیازی به ریسک‌کردن نیست. درعوض، هنگامی‌که با واقعیت کوانتومی ارتباط برقرار کنید، شما را از درون راهنمایی می‌کند. زیبایی تحول و پیشرفت در این است که در زمان مناسب پدیدار می‌شود، گویی چرخ‌دنده‌های یک قفل به‌طور ناگهانی در یک راستا قرار گرفته‌اند. برای اینکه این اتفاق بیفتد، چیزی در جایی باید بداند که شما که هستید و بهترین را برای شما پیش‌بینی کند. ذهن متفکر شما این دانش را ندارد، بلکه درگیر داستانتان و کش دادن به آن است. همچنین ذهن ناخودآگاه شما نمی‌تواند این دانش را حفظ کند؛ زیرا حاوی ترس‌های سرکوب‌شده، رنجش‌های گذشته و سال‌ها شرطی‌شدگی است.
تنها منتخب برای دانستن اینکه واقعا چه کسی هستید، در سطحی قرار دارد که همۀ تجربه‌ها از آن نشئت می‌گیرند.

همیشه حرف جالبى براى گفتن داشته باشید
حتما شما هم شنیده‌اید که بعضی‌ها مى‌گویند: «نمى‌توانم به مهمانى بروم، لباس ندارم که بپوشم.» اما آخرین‌بارى که شنیدید کسى گفت: «نمى‌توانم به مهمانى بروم براى اینکه حرفى براى گفتن ندارم» کى بود؟
وقتى به جلسه و اجتماعى مى‌روید که از شبکۀ بزرگى درست شده است، طبیعى است که لباس منظمى بپوشید و دقت کنید که کفش‌هایتان با لباستان به هم بخورند و جور دربیاید. پیراهن و کت و شلوار شما هم باید به شکلى با هم هماهنگ باشند. سرتان را شانه مى‌کنید، کارت‌هاى ویزیت را در جیبتان مى‌گذارید و عازم مى‌شوید.
اما آیا بهترین چیزتان را فراموش نکردید؟ آیا فکر کردید که چه باید بگویید و چگونه حرف بزنید که تصویر بهترى از خود را به نمایش بگذارید؟ آیا هرچه را به ذهنتان مى‌رسد بازگو مى‌کنید؟ همان‌طور که وقتى مى‌خواهید لباس بپوشید کورکورانه دست در قفسه لباستان نمى‌برید تا یکى را بیرون بکشید، باید براى صحبت کردن هم دستورالعملى داشته باشید.
یکى از کارهایى که مى‌توانید بکنید این است که قبل از ترک منزل به برنامه اخبار گوش بدهید. در این لحظه در دنیا چه اتفاقى افتاده است؟ باید بدون توجه به جمعیتى که قرار است به آن‌ها بپیوندید، حرفى براى گفتن داشته باشید.
تکنیک شماره 23

بدون داشتن آخرین خبرها از خانه بیرون نروید
آخرین کارى که بعد از پوشیدن لباس و قبل از ترک خانه باید بکنید این است که رادیو را روشن کنید و به خبرهاى آن گوش بدهید. یا روزنامه صبح را ورق بزنید و از خبرهایش آگاه شوید. هر اتفاقى که امروز افتاده جالب است. وقتى از اخبار مطلع باشید، مجبور نیستید از اشخاص درباره خبرهاى روز سؤال کنید.

در دوران جوانى، جان بانیان، نویسنده انگلیسى قرن هفدهم میلادى که خطیب نیز بود، با تجربه‌ی خارق‌العاده و شگفت‌انگیزى رویارو مى‌گردد. گرچه درنهایت امر، او به‌خاطر نگارش کتاب بسیار معروف خود، «سلوک زائر» به شهرت رسید، اما در دوران اولیه زندگى‌اش، ذهنى آشفته و روحى سردرگم داشت و در نوعى ابهام معنوى به سر مى‌برد. او به ما توضیح مى‌دهد که چگونه به «مرز نومیدى و رنج» رسیده بود و حتى در اندیشه‌ی پایان دادن به زندگى خود به‌سر مى‌برده است. با چنین نیتى در سر، او به سوى جنگلى در نزدیکى محل اقامت خود مى‌رود و تصمیم مى‌گیرد با خنجرى که با خود به همراه برده بود، به زندگى‌اش پایان بخشد.
بعدها، بانیان به‌خاطر مى‌آورد که ناگهان در نورى بسیار درخشان و مطبوع غوطه‌ور شده و سپس به سفرى بسیار عجیب و توضیح‌ناپذیر رفته بود. او مى‌نویسد: «من با نورى درخشان و بسیار باشکوه که درخشان‌تر و روشن‌تر از هر نورى بود که تاکنون در عمرم دیده بود‌ه‌ام، محصور شدم…»
او در ادامه‌ی سخنان خود مى‌گوید: «من به مکانى مى‌رفتم که فراسوى کره‌ی زمین و خورشید بود…» جایى که او نام آن را «قلمرو نور» نهاد. در آنجا، ارواح بى‌شمارى که تماما از نور بودند به استقبال او آمدند و به وى خوشامد گفتند. او همچنین شاهد حضورِ «نورى کامل و غیرقابل نزدیک شدن» بود؛ نورى که «تمام چیزها را تغییر شکل می‌بخشید و آن‌ها را بنا به طبیعت خود پدید می‌آورد…»
آن نور، به گفته‌ی او، با درخششى شفاف جریان داشت و در تمام گستره‌ی آسمان، همچون رودى وسیع و باشکوه جارى بود! درخشش آن نور چنان شدید و قوى بود که حتى ارواح آسمانى‌اى که او با آنان ملاقات می‌کرد، داراى درخششى شفاف و نورانى بودند که از آن نور اولیه دریافت می‌داشتند. آن‌ها به‌هیچ‌وجه با نور خورشید آن‌گونه تابان و نورانى نشده بودند، بلکه با شکوه الهى‌اى که در قالب آن نور خیره‌کننده و تابنده ظاهر مى‌گردید و متجلى می‌شد، آن‌گونه می‌درخشیدند…!
گرچه این اثر متعلق به چهارصد سال پیش است، اما واژگانى که جان بانیان براى نقل سفر معنوىِ خود از آن‌ها استفاده کرده است، به‌طرز خارق‌العاده‌اى با گزارشات مردم امروزى مطابقت دارد و شبیه آن‌هاست. اگر دقت کنیم، همان توصیفاتِ معمولى که مردم این دوره و زمانه هنگام تجربه‌ی نزدیک به مرگ خود ارائه کرده‌اند را مشاهده می‌کنیم.

کلمات شما قدرتمند هستند. نحوۀ سخن گفتن شما با دیگران و آنچه می‌گویید کیفیت روابط شما را تعیین می‌کند. نحوۀ گفت‌وگوی شما با خودتان نیز بر کیفیت زندگی شما تأثیر می‌گذارد. آیا متوجه این نکته شده‌اید که مردم عادت دارند دائم از هر چیزی شکایت کنند؟ به نظر می‌رسد همیشه پیرامون کسانی که از دیگران غیبت می‌کنند آدم‌های، آزاردهنده و بی‌ملاحظه وجود دارند… .
درواقع کلمات ما می‌توانند آینده را خیلی صادقانه پیشگویی کنند؛ زیرا نشان می‌دهند ما توجه و در نتیجه انرژی خود را بر چه‌چیزی متمرکز کرده‌ایم. ما عملا با سخنان خویش به زندگی و شخصیت خود لباس واقعیت می‌پوشانیم.
کلمات بازتاب باورهای ما هستند و به آن‌ها شکل می‌دهند و آن‌ها را تقویت می‌کنند. اگر به آنچه می‌گویید باور دارید، همان می‌شوید، حتی اگر مایل به این کار نباشید. بسیاری از ما از کلماتی استفاده می‌کنند تا بر آن چیزی تمرکز کنند که نمی‌خواهند و به همین دلیل، اتفاق‌های زیادی را در زندگی به وجود می‌آورند که خواستار آن‌ها نیستند.
به این نکته توجه کنید: زندگی شما نسخۀ عینی و ملموس گفت‌وگوهایی است که در ذهن خودتان دارید.

وقتى فکرى منفى شکل فیزیکى به خود مى‌گیرد، معکوس کردن اثرات آن درواقع مشکل است. لازمه این تغییر، ایمانى بسیار قوى و شدید و داشتن اعتقاد به نیروى مثبت عالم هستى است که ممکن است آن را خداوند، قدرت اصلى، سبب‌ساز اولیه یا بسیارى چیزهاى دیگر بنامى.
شفادهندگان چنین ایمانى دارند. این همان ایمانى است که از دنیاى آگاهى مطلق عبور مى‌کند. آن‌ها مى‌دانند که تو در لحظه‌ى کنونى موجودى کامل، تمام و یکپارچه هستى. این آگاهى در ضمن نوعى فکر است، ولى از نوع بسیار قدرتمند آن؛ آن‌چنان قدرتمند که مى‌تواند کوه‌ها را به لرزه درآورد، چه رسد به مولکول‌هاى بدن. به همین دلیل است که شفادهندگان حتى از فاصله‌ى دور مى‌توانند کسى را شفا دهند.
فکر فاصله نمى‌شناسد. فکر دور دنیا را مى‌گردد و بسیار بسیار سریع‌تر از آنچه در تصور و گفتار بیاید، حرکت مى‌کند.

اگر از شما بخواهند روی یک خط پهن که کف اتاق رنگ‌آمیزی شده قدم بزنید، تقریباً این کار را به‌راحتی انجام می‌دهید. وقتی روی خط در داخل اتاق قدم می‌زنید ممکن است نگاهتان به پایین باشد، اما مراقب اطراف نیز هستید. ممکن است با خیال راحت جواب تلفن خود را هم بدهید. حال اگر خط باریک‌تر شود، تمرکز شما خیلی بیشتر خواهد شد، اما تصور کنید که همان خط روی الواری است که در ارتفاع ساختمانی بیست طبقه قرار دارد. در این صورت شما آهسته قدم برمی‌دارید، تمرکز شما فقط روی قدم‌هایی است که برمی‌دارید و نه چیز دیگر، و به‌هیچ‌وجه جواب تلفن را نمی‌دهید و به مناظر اطراف هم نگاه نمی‌کنید. تمام تمرکز شما بر خودتان است‌؛ زیرا سلامت جسمانی در اولویت نخست قرار دارد.
چگونه می‌توانید بگویید کسی که روی زمین یا در ارتفاع بیست متری راه می‌رود، چه احساسی دارد؟ کسی که تمرکز بیشتری بر خود دارد، اضطراب بیشتری هم خواهد داشت. حال نگاه دقیق‌تری به این فرایند داشته باشیم. رفتار فرد چهار مرحله دارد:
1. نداشتن آگاهی از نداشتن مهارت: زمانی است که فرد نمی‌داند کار او صحیح نیست.
2. داشتن آگاهی از نداشتن مهارت: زمانی است که فرد می‌داند مهارت‌های لازم برای کارایی و موفقیت را ندارد.
3. داشتن آگاهی از داشتن مهارت: زمانی است که فرد از آنچه باید انجام دهد خبر دارد، اما آگاهی لازم است تا فرد کارآمد باشد.
4. نداشتن آگاهی از داشتن مهارت: زمانی است که فرد می‌تواند کاری را صحیح و آن‌گونه که لازم است انجام دهد، اما به‌هیچ‌وجه از توانمندی خود خبر ندارد.
یادگیری راندن و هدایت صحیح خودروی دنده‌ای این چهار سطح را نشان می‌دهد. فرد در گام نخست هیچ آگاهی از رانندگی ندارد، اما سرانجام وقتی رانندگی را فرامی‌گیرد، مهارت لازم برای تغییر دنده‌ها را دارد بدون اینکه لازم باشد بر کاری که انجام می‌دهد تمرکز آگاهانه داشته باشد؛ در این مرحله فرایند کار بستگی دارد به قدرت حافظه که به‌طور غریزی انجام می‌شود. قدرت حافظه بستگی دارد به حافظۀ ضمنی یا حافظۀ کاری، که نوعی حافظۀ ناخودآگاه بلندمدت است و به ما کمک می‌کند وظایف خاصی را با حداقل تمرکز انجام دهیم؛ در این حالت می‌توانیم به‌طور خودکار و بدون آگاهی هوشیارانه به حافظه دسترسی داشته باشیم.
به تفاوت بین یک رانندۀ تازه‌کار و یک رانندۀ حرفه‌ای باتجربه دقت کنید. رانندۀ تازه‌کار پشت فرمان می‌نشیند و همه‌چیز را کنترل می‌کند. او وقتی کلاژ را به آرامی رها می‌کند سر خود را پایین می‌آورد تا پای خود را روی گاز بگذارد. کارها را یکی‌یکی انجام می‌دهد. موقعی که می‌خواهد دنده عقب برود کمربند ایمنی خود را نمی‌بندد، اما رانندۀ باتجربه وقتی در شرایط پر از نگرانی _مانند شرایط توفانی که دید در حد صفر است_ قرار می‌گیرد، چه واکنشی نشان می‌دهد؟ او رادیو را خاموش می‌کند و فرمان را آن‌طور که توصیه‌شده محکم می‌گیرد. از نظر روان‌شناختی، شرایط استرس‌زا باعث می‌شود دید ما محدود و اضطرابمان بیشتر شود و تمرکزمان به هم بریزد.
از نظر روان‌شناختی، شرایط پر استرس باعث می‌شود، دید ما محدود و اضطرابمان بیشتر شود و تمرکز ما به هم بریزد.