شب از نیمه گذشته بود. سیاوش و ستاره به همراه خانواده از جشن عروسی یکی از اقوام خود باز می‌گشتند. بیشتر ماشین‌هایی که دنبال ماشین عروس بودند مدام بوق می‌زدند و خوشحالی خود را نشان می‌دادند. اما هرچقدر سیاوش و ستاره اصرار می‌کردند پدر حاضر نبود بوق بزند. بچه‌ها با ناراحتی مدام خواسته‌ی خود را تکرار می‌کردند. مدتی که گذشت سیاوش رو به مادربزرگ کرد و گفت: مامان شهرزاد، همه وقتی دنبال ماشین عروس می‌روند بوق می‌زنند اما چرا پدر حاضر نیست به خاطر ما این کار را بکند؟..

اوایل بهار بود و شکوفه‌های رنگارنگ دهکده را تزئین کرده بودند. تک‌شاخ بچه کرگدن مهربان هر روز صبح زود با علاقه همراه پدرومادر خود به زمین کشاورزی می‌رفت و به آنها در شخم زدن زمین و کاشتن چغندرها کمک می‌کرد. کار کاشتن تمام شده بود اما تک‌شاخ باز هم هر روز صبح زود بیدار می‌شد و به امید دیدن جوانه‌ها به زمین کشاورزی می‌رفت. تنها چیزی که تک‌شاخ به آن فکر می‌کرد برداشت محصولی بود که با سختی زیاد در زمین کاشته بودند…

نزدیک غروب بود و خورشید دامن قرمزرنگش را بر دشت بیکران پهن می‌کرد. فری یوزپلنگ که در بدن زال، فرزندخوانده‌ی سیمرغ افسانه‌ای آواره و سرگردان رها شده بود، بی‌هدف و سردرگم راه می‌رفت و با خود غرغر می‌کرد، بی‌آنکه حتی بداند به کدام جهت باید برود…