این کتاب اطلاعات شایانی درباره‌ی بلوغ در اختیار شما قرار می‌دهد. دورانی که در آن به‌سر می‌برید یا در آستانه‌ی ورود به آن هستید. به دلیل تغییرات سریع و نسبتا زیادی که این دوره از زندگی به‌همراه دارد، سؤالات بی‌شماری را در ذهن‌تان ایجاد کرده و خواهد کرد. این اتفاق مهم و جالبی است که شما در حال بالغ‌شدن بوده و شاهد تغییراتی در درون و ظاهر خود هستید که برای‌تان شگفت‌انگیز و تا‌حدودی تعجب‌آور خواهد بود.

اغلب گفته می‌شود که اتفاق و هم‌زمانی وجود ندارد. با توجه به ماهیت پویای جهان هستی، هر اتفاقی علتی دارد؛ بنابراین، ملاقات ما در پرواز صبح زود از سن‌دیگو به نیویورک اتفاقی نبود. شاید سرنوشت این بود که یکدیگر را ببینیم.
«خب چه‌کار می‌کنی و چه چیز جدیدی در زندگی‌ات اتفاق افتاده؟» این شروع صحبت ما در هواپیما بود. در 15 دقیقه‌ی بعدی، با علاقه و سرزندگی زیادی صحبت کردیم. درباره‌ی کارهایی که می‌کنیم و چیزهایی که به آنها علاقه داریم صحبت کردیم. وقتی مورتون گفت که در حوزه‌ی پا به سن گذاشته‌ها کار می‌کند و با دیدگاهی نو و متفاوت به پدیده‌ی پیری نگاه می‌کند، کن گفت که او هم درباره‌ی چنین مسائلی فکر می‌کند. اصطلاحی که او استفاده می‌کرد «شروعی دوباره» بود. نگرشی که سال‌های پیش‌رو را با علاقه در بر می‌گرفت؛ به‌جای اینکه به سردی و بی‌احساسی با آن برخورد کند، در آن لحظه این کتاب متولد شد…

بخشش همیشه با عبارات تلخی آغاز می‌شود؛ جملاتی همچون: «هنگامی‌که این کار را کردی، قسم خوردم که هرگز تو را نبخشم.»
«هنگامی‌که پدر را پیش از مرگش، مجبور کردی که همه‌ی دارایی‌اش را به ‌نام تو کند، می‌دانستی که چه کار زشتی انجام می‌دهی. هرگز این کار تو را فراموش نمی‌کنم.»
«پس از آن همه لطفی که در حقت کردم، چند نفر را دور خودت جمع و آنان را به مخالفت با من تشویق کردی. تو انسان پستی هستی و من هرگز تو را نمی‌بخشم.»
«تو آن زمان می‌توانستی به من کمک کنی اما این کار را نکردی. تو خودت را کنار کشیدی. حالا که به پست و مقامی رسیده‌ام، می‌خواهی دوستم باشی؟ شوخی می‌کنی. من از تو و فرصت‌طلبی‌هایت متنفرم.»
«به‌هیچ عنوان نمی‌توانم تو را ببخشم. من زمانی دوستت داشتم اما حالا از تو متنفرم.»
بخشش با خشم، نداشتن اعتماد و دستپاچگی شروع می‌شود. حتی می‌توانید علاقه و اشتیاق به انتقام را هم در آن حس کنید. هنگام بخشش، این تفکر غالب است که عمل و رفتار فرد هرگز قابل چشم‌پوشی نیست. بخشش ممکن است در زمان‌ها و مکان‌های مختلفی اتفاق بیفتد؛ در دفتر یک وکیل، در مراسم تدفین، کنار خیابان، رستوران، هنگام ماهیگیری، در بستر بیماری، صبح زود، نیمه‌شب و یا در طول یک روز آفتابی…

یک روز وقتی موشی و میشا به مدرسه رفتند، موشی متوجه شد که مدادش را در خانه جا گذاشته است. برای همین از میشا که دو مداد داشت خواهش کرد یکی از آنها را به او بدهد. اما میشا با ناراحتی مدادهایش را به سمت خودش کشید و گفت: نه، من مدادم را به تو نمی‌دهم…

هنگامی که حضور را حس می‌کنیم یا می‌بینیم، آن را می‌شناسیم اما تعریف آن دشوار است. به بیان دیگر، بیشتر ما کمبود آن را به خوبی می‌توانیم توصیف کنیم. به این داستان دقت کنید:
با امید به اینکه روزی استاد شوم (اتفاقی که آرزوی همه‌ی دانشجویان موفق دکتری است) در پائیز 2004 وارد بازار کار شدم. اگر یک دانشجوی دکتری در رشته‌ی روان‌شناسی اجتماعی خوش‌شانس باشد، توسط استاد راهنمایش به یکی از کنفرانس‌های سالانه‌ی نسبتا کوچک که بهترین روان‌شناسان اجتماعی جهان در آن حضور می‌یابند، معرفی می‌شود. این نخستین حضور دانشجویان در جامعه پس از پنج سال رقابت است. دانشجویان که لباس‌های فرم می‌پوشند این شانس را دارند که در کنار اساتید این رشته قرار بگیرند؛ آنهایی که احتمالا تا سال آینده جذب کار می‌شوند. اساتید راهنما که با لباس‌هایی مانند روزهای قبل در این کنفرانس حاضر می‌شوند، شانس شکار استعدادهای جدید را دارند. اما بیشتر آنها برای بیشتر بودن در کنار دوستان‌شان در این کنفرانس شرکت می‌کنند. دانشجویان چهار تا پنج سال برای این لحظه آموزش دیده‌اند. آنها آماده به محل کنفرانس می‌رسند و آماده‌اند تا موضوع و هدف تحقیق‌شان را در نود ثانیه به طور خلاصه بیان کنند. این فرصت در حدی است که حوصله‌ی شنوندگان را سر نبرد.
من هم برای این کنفرانس اضطراب داشتم.

بسیاری از مردم به سادگی هر محیطی را که در آن متولد شده‌اند می‌پذیرند. آنها فکر می‌کنند که این مسأله طبیعی است و شروع به باورکردن این مطلب می‌کنند که هیچ حق انتخاب دیگری در زندگی ندارند. وقتی این اتفاق بیفتد، درواقع آنها یک سقف به خود تحمیل شده را بر روی زندگی‌شان گذاشته‌اند. من در شهری کوچک و سنتی بزرگ شده بودم که در آن رهبری نه ارزشی محسوب می‌شد و نه آموزش داده شده بود. من می‌خواستم یک تفاوت ایجاد کنم و زمانی‌که شروع به یادگیری بحث مدیریت و رهبری نمودم، متوجه شدم که اگر خواهان ادامه‌دار شدن رشد، آموزش و گسترش پتانسیل‌هایم هستم، باید از آن محیط بیرون بیایم…

قبل از اینکه از پله‌ها پایین بیایم، دو لایه نوارچسب روی دهان لایلا گذاشتم، ولی همان‌طور که کارآگاه در حال نشستن پشت میز است، می‌توانم فریادهای خفه‌اش را بشنوم.
او از همان دستگاه ضبط‌صوت قدیمی استفاده می‌کند که آدم می‌تواند آن را در یک فیلم دهه‌ی هشتاد ببیند. حدود ده اینچ طول و شش اینچ عرض دارد و دایره‌ی قرمز بزرگی روی دکمه‌ی سمت چپ آن است. دکمه‌ی پخش آن را فشار می‌دهد و ضبط‌صوت را به وسط میز می‌کشاند. چرخ‌های روی نوار شروع به چرخیدن می‌کنند.
کارآگاه می‌گوید: «لطفا خودتو معرفی کن.»
گلویم را صاف می‌کنم: «لیدز گابریل.»
محفظه‌ی باتری به‌وسیله‌ی چسب نواری کهنه‌ای، که از کناره‌های دستگاه آویزان است، نگه داشته شده است. به نظرم یک جورایی خنده‌دار است. این دستگاه شدیدا ناکارآمد هر کلمه‌‌ای را که بخواهم بگویم ضبط می‌کند و این قرار است کمک‌کننده باشد؟
در حال حاضر، همه‌چیز را رها کرده‌‌‌ام. در انتهای این تونل هیچ نوری وجود ندارد. حتی اطمینان ندارم که این تونل نقطه‌ی پایانی هم داشته باشد….

مدتی پیش درباره‌ی سه تاجر حرفه‌ای داستانی شنیدم. آنها می‌کوشیدند نظرات متفاوت در مورد موفقیت را مقایسه کنند. یکی گفت: «من اگر بتوانم برای یک ملاقات خصوصی با رئیس‌جمهور آمریکا وارد کاخ سفید شوم خودم را فردی موفق می‌دانم.»
دیگری گفت: «برای من موفقیت به معنای ملاقات با رئیس‌جمهور در اووال آفیس است درحالی‌که تلفنش زنگ می‌خورد اما او به تما‌س‌ها توجهی نمی‌کند.»
سومی گفت: «هر دوی شما اشتباه می‌کنید. شما هنگامی موفق هستید که با رئیس‌جمهور ملاقات خصوصی داشته باشید، تلفنش زنگ بخورد، رئیس‌جمهور به آن جواب دهد و به شما بگوید: تلفن با شما کار دارد!»
مشکلی که بسیاری از افراد ناموفق دارند این است که به خودشان خیلی سخت می‌گیرند. آنها مانند این سه تاجر، به موفقیت نگاه می‌کنند. اما موفقیت، بیشتر به نگرش شما بستگی دارد تا اهمیتی که برای خودتان قائل هستید. زندگی را باید آسان گرفت. حتی اگر کار مهمی دارید و باید آن را جدی بگیرید بدین معنا نیست که باید با خودتان نیز جدی رفتار کنید. اگر کمی به خودتان آسان بگیرید زندگی راحت‌تری خواهید داشت…

به او می‌گفتند خانم گوستافسن. همسایه‌مان بود، همسر آقای باک گوستافسنِ خدابیامرز. گاهی به اسم عروس جنگ صدایش می‌کردند؛ البته پشت‌سرش. به چشم من اصلا شبیه عروس نبود، نه لباس سفید می‌پوشید نه جوان بود؛ از پدر و‌ مادرم خیلی مسن‌تر بود. پیش‌نیاز عروس‌بودن حضور داماد است، اما شوهر خانم گوستافسن مدت‌ها پیش فوت کرده بود. با اینکه به دو زبان مسلط بود، بیشتر مواقع سکوت می‌کرد. از سال ۱۹۴۵ به مونتانا آمده بود، اما هنوز هم در نظر مردم مهاجر بود. او تنها عروس شهر ما بود، مثل دکتر استنچفیلد که تنها پزشک فروید بود.
گاهی دزدکی از پنجره به اتاق نشیمنش نگاه می‌کردم، لوازم خانه‌اش خارجی بودند؛ مبلمان گردویی، شبیه به لوازم خانه‌های عروسکی، خانه‌اش را پرکرده بود. با کنجکاوی صندوق نامه‌هایش را نگاه می‌کردم. نامه‌هایی از شهرهای دور مثل شیکاگو به دستش می‌رسید. در مقایسه با نام‌های آشنا مانند تریشیا یا تیفنی، اودیل خاص و قشنگ بود. مردم می‌گفتند از فرانسه آمده است. می‌خواستم بیشتر درموردش بدانم، فرهنگ لغت فرانسوی را مطالعه کردم؛ از ناودان‌های خاکستری نوتردام و طاق ناپلئون مطالبی خواندم، اما نتوانستم کنجکاوی‌ام را ارضا کنم.
خانم گوستافسن چطور می‌توانست این‌قدر متفاوت باشد؟ پاسخ این سؤال را در هیچ کتابی پیدا نکردم.

رابطه‌‌ی من و باد شکراب است.
تقصیر باد است که من اسم و روز تولد ندارم. حتی چیزی درباره‌ی خودم نمی‌دانم تا قصه‌ام را شروع کنم. وقتی کوچک بودم خانوده‌ام را بُرد و حالا نه آنها را به یاد می‌آورم و نه می‌دانم از کجا آمده‌ام.
بارها خواهش کردم خانواده‌ام را برگرداند اما باد اصلا شنونده‌ی خوبی نیست و به‌جای گوش‌دادن بیشتر حرافی می‌کند. می‌توانم چیزهایی را که پچ‌پچ می‌کند بشنوم. مدام یادآوری می‌کند اشباح واقعی هستند و فیل‌ها حرف می‌زنند. با اینکه زبانش را می‌فهمم و همه‌جا دنبالم می‌آید و نصیحتم می‌کند، هیچ‌وقت نمی‌تواند بُردن خانواده‌ام را جبران کند و بابت آن به من مدیون است. باز جای شکرش باقی است که دست‌کم مرا جایی آورد که توانستم خانه و سرپناهی داشته باشم…