یک فنجان قهوه با ادگار آلن پو (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ87)

فرانسیس آلن بعدها به یادم آورد که چگونه روی نوک انگشتانم درکنار تابوت ایستاده بودم. سوسن‌های سفید همه جا بودند. پارچه قرمز مرتب تاخورده و آراسته بود. پشت سکو، آینه‌ای لبه‌دار قرار داشت. من غم‌های خودم را درآغوش گرفته و درمیان اشک‌ها به گفتگوی جان و فرانسیس آلن، پدر و مادرخوانده جدیدم گوش می‌دادم.

“بچه‌ی بیچاره، در این دنیای بیرحم در دو سالگی یتیم شده. درخشش اشک‌های پسرک را دیدم که روی تابوت افتاد و چهره آرایش شده مادرش را رنگی کرد.”

جان گفت:”خواهرش را فراموش نکن. رزالی فقط یک سال دارد.” درحالی که خیره به نور کهربایی رنگی بود که ازمیان ارگ بزرگ به جلوی جایگاه مقدس تابیده می‌شد، کراواتش را صاف کرد: “خدایا متشکرم که او خیلی کوچک است و این رویداد غم‌انگیز و یا حرفه‌ی نفرت‌انگیز والدینش را به خاطر نخواهد آورد. ویلیام مکنزی و همسرش او را به فرزندی قبول کرده‌اند. مطمئنم، تصمیمی نامناسب است.”

فرانسیس برروی نیمکت کلیسا نشست و آستین‌های لباس ساتن سیاه و خاکستری رنگش را روی مچش کشید. در یک دستش دستمال کاغذی را همراه با تکه‌ای از لباسش مچاله کرده بود.