گلریز

روبرویم ایستاده ای و می خواهی که تو را ببخشم اگرچه بخشیدن و گذشتن کار هرکسی نیست… ولی می توانم تو را ببخشم… شاید بتوانم!…

در این احوال غریب چقدر سخت است ساده بودن و به سادگى عاشق شدن و یافتن رابطه اى بى پیرایه که پشت نقابى از ظاهرسازى ها پنهان نشده باشد، رابطه اى مبتنى بر اتصال و خواست دل ها! و اگر شما هم از آن دست کسانى باشید که هنوز هم به دوست داشتن بى رنگ و بى انتظار باور دارند، مى دانید که یافتن گوش صادق و شنواى درد دل ها دور از دسترس شده است.

پس شاید همانند آنانى که کم کم یاد گرفته اند تا به رنگ جماعت درآیند، عادت مى کنیم تا دلشوره ها را پنهان کنیم و به کسى نگوییم. شاید زیر چهره اى خندان و ظاهرى آرام مخفى اش سازیم تا همه تصور کنند که نه دردى داریم و نه قلبى براى به درد آمدن و تپیدن. یا به شکلى دیگر، قلب ها را به دو نیم تقسیم کنیم: نیمى که به درد مى آید و از دید دیگران پنهان است و نیمى که مى خندد و در منظر دیگران است. به هر حال درد کشیدن در ذات انسان است و هر که قلبى دارد از آن نمى تواند دورى جوید.

قهرمان قصه امروز ما نیز زمانى از آن گروه کسانى بود که به دیدن و قبول نقاب ها عادت نداشت و بى دریغ احساساتش را بُروز مى داد تا آن روز که جبر زمانه به او آموخت که دیگران مثل تو آنچه که نشان مى دهند نیستند. پس لازم است زمام دل را در دست داشته باشى و مهارش کنى تا بداند کى و کجا بر اسب خیال بنشیند و بى مهابا بتازد… همچون عشقى مهار زده!