کینزیولوژی اوتیز (مکانیک و پاتومکانیک اندام فوقانی)

کتف، استخوانی پهن است که عملکرد عمده آن، فراهم کردن مکانی برای اتصالات عضلانی شانه است. مجموع 15 عضله ی بزرگی که در مفصل شانه عمل می کنند، به استخوان کتف متصل هستند. کتف در حیوانات چهارپا، استخوانی دراز و باریک است و بر روی نمای خارجی قفسه ی سینه قرار می گیرد. در پستانداران، کتف دارای یک افزایش پهنای داخلی- خارجی تدریجی همراه با یک حرکت تدریجی از وضعیت قرارگیری خارجی بر روی قفسه سینه تا یک موقعیت خلفی تر است. این افزایش پهنای داخلی به خارجی تا حد زیادی در نتیجه ی افزایش حفره ی تحت خاری و سطح دنده ای است که مکان اتصالی را برای سه عضله از چهار عضله ی چرخاننده ی بازویی و نیز چند عضله ی دیگر شانه فراهم می کند. این تغییرات در ساختار و مکان قرارگیری استخوان کتف، سبب تغییر تدریجی عملکرد اندام فوقانی از وظیفه تحمل وزن به یکی از وظایف دستیابی و چنگ زدن می شود. این تغییرات در عملکرد، نیازمند تغییر در نقش عضلانی است که هم اکنون باید کتف و مفصل دوری- بازویی را به گونه ای قرار دهند و حمایت کنند تا دیگر فقط مجبور نباشند که وزن را تحمل کنند؛ بلکه آزادانه بتوانند در مسیر گردشی بزرگ تری حرکت کنند.

استخوان کتف دارای دو سطح است، سطح دنده ای یا قدامی و سطح پشتی یا خلفی. سطح دندنه ای به طور کلی صاف است و محل اتصال پروکسیمال را برای عضله ی تحت کتفی فراهم می کند. در طول کناره ی داخلی سطح قدامی، سطحی باریک و صاف وجود دارد که محل اتصالی را برای عضله ی دندانه ای قدامی ایجاد می کند.

خار کتف سطحی خلفی استخوان کتف را به دو ناحیه تقسیم می کند: یک فضای فوقانی کوچک که حفره ی فوق خاری نامیده می شود و یک فضای تحتانی بزرگ که به حفره ی تحت خاری معروف است. خار کتف، یک تیغه برجسته استخوانی است که از کنار داخلی استخوان کتف شروع و در جهت خارجی و فوقانی در عرض استخوان کتف کشیده شده است. خار کتف به یک سطح صاف و بزرگ- که به طرف خارج، جلو و تا حدی بالا برجسته است- ختم می شود. این سطح برجسته به زائده ی آخرومی معروف است.