کاخ کاغذی

باد بلند می‌شود و خیلی آرام درختان را تکان می‌دهد. کمی جلو می‌روم. آب تا زانوهایم بالا می‌آید و بعد با سر داخل آب سرد شیرجه می‌زنم. تا قسمت عمیق می‌روم و از کنار نیلوفرهای آبی می‌گذرم. خوشی، رهایی و وحشتی بی‌نام تنهام نمی‌گذارند. می‌ترسم لاک‌پشت‌های گازگیر از اعماق آب بیرون بیایند و گازم بگیرند. شاید هم جذب بوی تنم شوند. ناگهان خیلی دلم می‌خواهد به آغوش امن قسمت کم‌عمق برگردم و بتوانم کف ماسه‌ای برکه را ببینم. کاش شجاع‌تر بودم. ولی ترس و نفس‌زدن را هم دوست دارم. از دل آب خارج می‌شوم و قلبم تند می‌زند.
تا جایی که می‌توانم آب موهای بلندم را می‌‌گیرم. مادرم بین دو کاج لاغر، بند رخت بسته است. حوله مندرسی را از رویش برمی‌دارم و روی ماسه‌های گرم دراز می‌کشم. یک سنجاقک آبی روی تنم می‌نشیند و کمی بعد بلند می‌شوم. بدنم مثل تپه‌ای شنی جلوی راه مورچه‌ها را گرفته است.
دیشب بالاخره با هم بودیم. بعد از این همه سال نمی‌دانستم هنوز مرا می‌خواهد یا نه. بعد فهمیدم آن اتفاق خواهد افتاد: زیاد نوشیدم، جوناس غزل خواند و به صدای زیبایش گوش دادم، شوهرم پیتر روی مبل دراز کشیده بود، سه فرزندم در کابین خودشان خواب بودند، مادرم با آن دستکش‌های پلاستیکی زرد کم‌‌رنگ داشت ظرف می‌شست و به مهمان‌ها محل نمی‌گذاشت. زیادی به هم خیره شدیم. از پشت میز شلوغ بلند شدم و زیرپوشم را پشت جانانی در آبدارخانه قایم کردم. بعد از در پشتی، قدم در دل شب گذاشتم. در میان سایه‌ها منتظر شدم و به صدای بشقاب‌ها، آب، لیوان‌ها و ظروف نقره‌ای گوش کردم که زیر کف و حباب به هم می‌خوردند. منتظر شدم. امیدوار بودم. بعد دیدمش. به دیوار خانه تکیه دادم. زیر لب گفت: «دوستت دارم.» نفسم برید و با خودم گفتم: حالا هیچ راه برگشتی ندارم. دیگر بابت آنچه نکرده‌ام، پشیمان نیستم. حالا فقط بابت آنچه کرده‌ام، افسوس می‌خورم.