چمدان و داستان های غربت

ساعت ۱۲ بعدازظهر!
فکر می‌کنم این تنها یادداشتی است که در این ساعت از روز می‌نویسم!
باز هم لحظه‌ها را نقاپیدم! باز هم بی‌قراری همیشگی نگذاشت از آن لحظه لذت ببرم. راستی چه کسی گفته بود: خوشبختی گه گاه در لحظاتی محدود، خیلی محدود، حتی در چند دقیقه خودش را ‌نشان می‌دهد؟ و لابد بعد باز هم جهنم زندگی، رنج، حسرت، سگ‌دو زدن‌ها، نگرانی، خستگی، نارضایتی و همه و همه ادامه دارد.
و اما خوشبختی کِی بود؟
یک ساعت پیش!