چشم بندی

نشسته‌ای به من نگاه می‌کنی؟ وانمود می‌کنی خیلی خونسردی؟ چرا زانو نمی‌زنی و التماس نمی‌کنی؟ یالا زود باش. التماس کن. می‌خواهم بکشمت. می‌خواهم جانت را بگیرم. من پسرتم. پسری که طردش کردی و ازش متنفر بودی. می‌خواستی گم و گور بشوم. گورم را گم کنم. شاید حتی می‌خواستی بمیرم. برایم جاسوس گذاشتی که تعقیبم کنند. بر ضدم نقشه کشیدی. تو مثلا پدر من بودی. وانمود کردی که دوستم داری. دلت به حالم می‌سوزد. این همه سال. تو دیگر نباید زنده بمانی. نه، حیف است که زندگی کنی.
صدای شلیک دو تا گلوله به گوش آمد. این بار از توی پارک نبود و صدا به وضوح از توی اتاق بود.
یک نفر که خانم مارپل حدس می‌زد میلدرد باشد، فریاد زد:
– وای، خدا. حالا چه کار کنیم؟