پیله ور،خیاط،سرباز،جاسوس

در واقع، اگر سرگرد دوور پیر به‌طور غیرمنتظره در مسابقات تانتون نمرده بود؛ جیم اصلا به مدرسه‌ی آقای ترزگود نمی‌آمد. او وسط ترم، بدون مصاحبه آمد. اواخر ماه مه بود ولی از وضع هوا اصلا نمی‌شد این را حدس زد. او از طریق یکی از آژانس‌های مشکوکی که تخصص‌شان تأمین جانشین معلمان برای مدارس پیش‌دانشگاهی بود، برای ادامه‌ی کار تدریس دوور پیر معرفی شد، تا زمانی که آدم مناسبی پیدا شود. ترزگود به اتاق معلمان گفت: «یک زبان‌شناس»، «یک اقدام موقتی»، و با حالتی دفاعی کاکلش را از پیشانی کنار زد: «پریدو» او اسم را هجی کرد: «پ ـ ر ـ ی ـ د ـ …» زبان فرانسه یکی از موضوعاتی نبود که ترزگود تدریس می‌کرد، در نتیجه او به تکه کاغذی که در دست داشت نگاهی انداخت: «ـ و اسم کوچک: جیم. فکر می‌کنم او تا ماه ژوئیه مشکل ما را خیلی خوب حل کند.» معلمان دیگر مشکلی در تعبیر علامت‌ها نداشتند. جیم پریدو یکی از آن مردان سفیدپوست فقیر جامعه‌ی معلمان بود. او به همان گروه مفلوک مرحوم خانم لاودی تعلق داشت که کتی از پوست بره‌ی ایرانی داشت و به نیابت، الهیات ابتدایی را تدریس می‌کرد، تا وقتی چک‌هایش برگشت خورد، یا مرحوم آقای مالتبی، پیانوزنی که از سر تمرین گروه کر احضار شده بود تا به پلیس در تحقیقات‌شان کمک کند و تا ‌جایی که کسی می‌دانست، هنوز هم داشت به آن‌ها کمک می‌کرد، چون صندوق وسایل شخصی‌اش هنوز در زیرزمین منتظر دریافت دستورات او برای فرستادن آن بود. چندین نفر از معلمان، به‌خصوص مارجوری بنکز، طرف‌دار این عقیده بودند که صندوق باید باز شود. آن‌ها می‌گفتند این صندوق حاوی گنج‌های معروف گمشده است: مثل قاب عکس نقره‌ی آپراهامیان با عکس مادر لبنانی‌اش، یا چاقوی جیبی سوئیسی چندکار‌ه‌ی بست ـ اینگرام، یا ساعت سرپرستار. اما ترزگود با قاطعیت درخواست باز کردن صندوق را رد کرده بود. از زمانی که او مدرسه را از پدرش به ارث برده بود، تنها پنج سال می‌گذشت اما این سال‌ها به او آموخته بودند که بعضی چیزها بهتر است پنهان باقی بمانند.