پوست (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ77)

در تمام شهر ناپل اما، و در میان این‏همه شادی و سرور و پایکوبی، نمی‏شد حتی یک ناپلی را یافت که خود را مغلوب احساس کند. نمی‏دانم این احساس غریب، در واقع فقدان این احساس، چرا و چگونه در روح مردم زاده شده بود. در این‏که ایتالیا، و در نتیجه ناپل، جنگ را باخته بودند جای هیچ شک و تردید وجود نداشت. شاید هم که باختن یک جنگ از بردن آن مشکل‏تر است. شاید که هر کسی قادر است یک جنگ را ببرد ولی عده‏ی قلیلی قدرت باخت آن را دارند. به‌هرحال، در عقل اصیل و تغذیه‏شده از قرن‏ها تجربه‏ی تلخ ناپلی‏های بی‏چاره‏ی من، در فروتنی صادقانه ‏و عارفانه‏شان، باختن یک جنگ حق مغلوب بودن را به ملتی نمی‏داد. و فقدان این احساس ملموس، به چشم ارتش آزادگر متفقین به مثابه‏ی نمک‏ناشناسی ناپلی‏ها می‏مانست. ولی می‏شود آیا ملتی را آزاد کرد و در عین حال وادارش ساخت تا خود را مغلوب بیابد؟ یا مغلوب یا رها… سرزنش مردم ناپل در این امر که خود را نه آزادشده می‏یافت و نه مغلوب، عادلانه نبود.