پروانه و یوغ (بازخوانی:نامه های ونسان ونگوگ)،(دور تا دور دنیا،نمایشنامه28)

‌‌ونسان (همزمان و یک نَفَس): این که درباره‌ی پروردگار از من پرسش می‌کنید جوابی برای گفتن ندارم. برای من خدا حقیقتی است معلوم که واجد هیچ گفتاری نیست. از آن روی که انسان در زمینه‌ی بدیهیات فقط می‌تواند درباره‌ی خود آن بدیهیات سخن گوید. این که من روی یک صندلی نشسته‌ام توضیحی ندارد جز آن که ونسان ونگوگ روی یک صندلی نشسته است. می‌شود پرسید که صندلی از کجا آمده است. و آیا فرد نشسته بر صندلی رویکردی دارد به سوی خیر و نیکی یا به سوی ضلالت و گمراهی. حتا می‌توان سخن از موقعیت فرد و صندلی در جهان کائنات گفت، اما همه‌ی این‌ها نمی‌توانند آن موقعیت بدیهی را دستخوش تغییر کنند که فردی روی صندلی نشسته است. فردی که نامش ونسان ونگوگ است، و این صندلی ـ که نمی‌توان نام دیگری بر آن متصور شد ـ را اشغال کرده است. و پروردگار برای من از همین کیفیت برخوردار است. چیزی که فقط درباره‌ی آن می‌توان گفت: پروردگار وجود دارد. و جواب‌ندادن به این پرسش شما به معنی انکار آن نیست…‌‌‌