والکری ها

صدایی در دوردست شنیدند. به زودی، اولین کامیون از آن‌جا می‌گذشت. شاید مردی که پشت پیشخان بود بی‌حوصلگی، تخم‌مرغ‌ها و بیکن را کنار می‌گذاشت و بیرون می‌رفت تا بخشی از جهانی باشد که بیرون غذاخوری در تکاپو بود. تنها کاری که از او برمی‌آمد این بود که جهانی را که در حرکت است از دور تماشا کند. احتمالا دیگر حتا رویای این را نداشت که از رستوران بیرون بزند، سوار یکی از این کامیون‌ها بشود و به جای دیگری برود. به فضای ساکت و خالی آن‌جا عادت کرده بود.