هملت (ادبیات کلاسیک جهان)

نه، گمان مکن که من تملق میگویم. تو برای کسب معاش، هیچ سرمایه ای جز روح پاک خودت نداری. پس من از تو چه مرحمتی را چشم داشته باشم. و بچه مناسبت تملق فقرا را بگویم؟ نه، بگذار شخص چاپلوس با زبان عسل آلود خود دست صاحبان ناشایست مکنت را بلیسد، و زانوی حاضر و آماده خود را، در هر مورد که تحقیر نفس خویشتن، جلب بذل و بخششی مینماید، بیدرنگ چون لولا خم کند، می شنوی؟ اما من… از اولین دقیقه ای که روح من توانست در میان مردمان تمیز بدهد و آزادی خود را حس کرد، ترا برای مصاحبت خود اختیار کرده محبت خود را بر تو موقوف داشته است؛ زیرا تو مردی هستی صاحب استقامت و در عین آنکه همه گونه مشقت را متحمل می شدی، چنین وانمود می کردی که رنجی نمی بینی و لطمات روزگار را با همان چشم نگریسته ای که الطاف او را. خوشا بحال آن کسانی که از عقل و احساسات چنان بتناسب بهره ور باشند که بد و نیک طالع، ایشان را از طریق صواب منحرف نکند، و مانند نائی نباشند که روزگار هر نوائی که بخواهد بر آن بنوازد. آن مردی را که بنده شهوت نباشد بمن نشان بدهید تا من او را در سویدای قلب خود جای بدهم، چنانکه ترا اینک جای داده ام…

خلاصه، امشب نمایشی در مقابل کلادیوس داده خواهد شد، و یک پرده از آن شبیه است به داستان مرگ پدرم که برایت نقل کرده ام. خواهش می کنم وقتی که نمایش به این پرده رسید. همه حواس خود را جمع کن و با منتهای دقت، حالت عموی مرا در نظر بگیر. مخصوصا وقتی که یکی از خطابه های آن نمایش خوانده می شود، اگر علامت جنایت پنهانی در سخنان یا قیافه کلادیوس ظاهر نشود، روحی که آن شب دیدیدم روح ملعون و دروغگوئی بوده و تصورات من، مانند دکه آهنگران کثیف است، خوب مراقب او باش.