نور درون (غلبه بر تردیدها)

گاهی اهمیت یک ابزار را زمانی درک می‌کنیم که به آن نیاز پیدا می‌کنیم و مشخص می‌شود ابزاری کوچک تا چه حد می‌تواند احساسات ما را کنترل کند. من این موضوع را دو سال پیش فهمیدم؛ زمانی که اینترنتی چند میل بافتنی خریدم بدون اینکه بدانم می‌خواهم با آنها چه کار کنم.
اولین هفته‌های همه‌گیری کرونا بود و من در خانه مان در واشینگتن بودم. در حالی که نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی بیفتد انواع و اقسام چیزها را به سبد خریدم اضافه می‌کردم؛ از بازی‌های فکری گرفته تا لوازم تزیین غذا و دستمال توالت. خوب می‌دانستم که خرید فوری یکی از راه‌های قدیمی آمریکایی‌ها برای مقابله با نگرانی است. هنوز داشتم سعی می‌کردم با این واقعیت کنار بیایم که زندگی عادی ما ناگهان به یک وضعیت اضطراری جهانی تبدیل شده و صدها میلیون نفر از مردم در معرض آسیب شدید و ناگهانی هستند. و امن‌ترین و بهترین راه ماندن در خانه بود.
هر روز اخبار را پیگیری می‌کردم و از بی‌عدالتی حاکم بر جهان، متاثر می‌شدم. نرخ مرگ ومیرها و صدای آمبولانس‌هایی که دائم در رفت و آمد بود مؤید همین بی عدالتی‌ها بود.
کارکنان بیمارستان‌ها بعد از پایان ساعت کارشان می‌ترسیدند به خانه برگردند و اعضای خانواده را درگیر کنند.
سالن‌های کنسرت به بیمارستان صحرایی تبدیل شده بود و کامیون‌های پارک شده در خیابان‌ها به سردخانه‌هایی برای نگهداری اجساد.
چیز زیادی نمی‌دانستیم و به شدت می‌ترسیدیم.
هر اقدامی مهم و بزرگ به نظر می‌رسید چون هر اقدامی مهم و بزرگ بود.
احساس می‌کردیم در حال غرق شدنیم. روزهای اول تلفنی از دوستانم خبر می‌گرفتم و دائم به مادرم که هشتاد ساله بود و تنها در شیکاگو زندگی می‌کرد زنگ می‌زدم تا مطمئن شوم برای خرید مایحتاج مشکلی ندارد. دخترها هراسان از اتفاق‌ها و ناراحت به خاطر جدایی از دوستانشان ازدبیرستان به خانه بازگشتند.