نوئمی 5 (آلبرت گوش گنده)

یک دفعه آلبرت دست‌هایش را بالا برد، به ساعتش نگاه کرد و گفت: آه، من باید بروم! توی این ولایت، زمان چقدر تند می‌گذرد!
خیلی مودبانه گفتم: پس خدانگه‌دار آقای آلبرت.
اما توی ذهنم گفتم: خدانگه‌دار آلبرت پیر گوش‌فیلی، امیدوارم دیگر هیچ‌وقت چشمم به جمالتان روشن نشود و مادربزرگم را به حال خودش راحت بگذارید، وگرنه نمی‌دانم بعدش با جناب عالی چه می‌کنم، چنان حالتان را جا می‌آورم که تا چند روز یادتان بماند، آخه اگه یک وقت عصبانی شوم اصلا دلم نمی‌خواهد جای شما باشم ای پیرمرد ده برابر پیرتر از مادربزرگم! چنان دکورتان را عوض می‌کنم که تا آخر عمر ناپدید شوید!