موازنه (جستار هایی در شکل شناسی و آسیب شناسی شعر نوین فارسی)

آنگاه، با حدوث انقلاب 57 و مطرح شدن مبانی ایدئولوژیک آن، در اردوگاه کلاسیک، زمزمه‌های عدول از نظریه‌های نیمایی و مدرن و بازگشت ظاهرا نوآورانه به «بخشنامه» قوت یافت! در اردوگاه نوگرایان این بازگشت ارتجاعی فضا را رادیکالیزه و دوقطبی کرده، به ستیز علیه هرگونه موزونیتی دامن زد به‌نحوی که ارزش شعر موزونیت‌پذیر نوین را نیز زیر سؤال برد و علیه آن شورید و چنان شد که از یک سو شاهد افراط شدیم و از سوی دیگر شاهد تفریط. و در این میان جامعۀ شاعران جوان پرشتاب و جریان‌پسند، بی‌اعتنا به ایراداتی که به آن گرفته می‌شد، در فضایی دوقطبی میان دو جبهۀ جدید مدرن و مرتجع، طبیعتا مدرنیسم را سیستم شعر بدون وزن بازشناسی کرد و به‌سمت «شعر منثور سهل‌الوصول» گروید.
جستارهای کتاب حاضر در سیر آسیب‌شناسی و بازنگری فرم‌شناسانۀ خود نشان می‌دهند اگرچه رفتن به‌سوی شکل منثور قطعا همراه با آزادی بیشتری بوده و دیگر کسی نمی‌تواند این مسیر و زمان طی شده را برگرداند، اما لازم است امروز دست‌کم بدانیم آن آزادی بیشتری که در نثر به‌رایگان داده می‌شود، الزاما همراه با خلق شعریت بیشتر نبوده و نیست، بلکه دقیقا نثریت مادر خلق آثاری خام و بی‌شکل و «آتروفه»‌شده است. یعنی در جایی که گمان می‌کردیم برای رسیدن به شعریت آزادتریم، نثریت بدون زنجیر اوزان و عروض محلی برای فرار از خودارجاعی زبان و وانهادن شعریت متن بوده است.