لوییزیانا (او باید برود و با نفرینش روبرو شود…)

چیزی بزرگ و تاریک وارد اتاق 102 شب خوب با خواب خوب شده بود و آن چیز بزرگ و تاریک درست روی سینه‌ام نشسته بود. نمی‌توانستم نفس بکشم.
اگر پدر و مادرم الفانته‌های پرنده نبودند، پس کی بودند؟ چیز سیاهی که روی سینه‌ام بود، آرام گفت: «بخون. بخون.»
بعد از اینکه نفرین بر من نازل شد، من را به گداخانه فرستادند و بعد از گداخانه، بعد از اینکه از آن جای فوق‌العاده فوق‌العاده رقت‌انگیز جان سالم به در بردم، بالاخره در سن بزرگسالی وارد دنیا شدم. مثل آدم‌های منزوی زندگی می‌کردم، البته اصلا برایم مهم نبود. خوشحال بودم که تنها هستم. بله، خوشحال بودم. چون وقتی تنها هستی، دیگر نگران نفرین جدایی نیستی.