قلب تپنده ی پاریس

به او می‌گفتند خانم گوستافسن. همسایه‌مان بود، همسر آقای باک گوستافسنِ خدابیامرز. گاهی به اسم عروس جنگ صدایش می‌کردند؛ البته پشت‌سرش. به چشم من اصلا شبیه عروس نبود، نه لباس سفید می‌پوشید نه جوان بود؛ از پدر و‌ مادرم خیلی مسن‌تر بود. پیش‌نیاز عروس‌بودن حضور داماد است، اما شوهر خانم گوستافسن مدت‌ها پیش فوت کرده بود. با اینکه به دو زبان مسلط بود، بیشتر مواقع سکوت می‌کرد. از سال ۱۹۴۵ به مونتانا آمده بود، اما هنوز هم در نظر مردم مهاجر بود. او تنها عروس شهر ما بود، مثل دکتر استنچفیلد که تنها پزشک فروید بود.
گاهی دزدکی از پنجره به اتاق نشیمنش نگاه می‌کردم، لوازم خانه‌اش خارجی بودند؛ مبلمان گردویی، شبیه به لوازم خانه‌های عروسکی، خانه‌اش را پرکرده بود. با کنجکاوی صندوق نامه‌هایش را نگاه می‌کردم. نامه‌هایی از شهرهای دور مثل شیکاگو به دستش می‌رسید. در مقایسه با نام‌های آشنا مانند تریشیا یا تیفنی، اودیل خاص و قشنگ بود. مردم می‌گفتند از فرانسه آمده است. می‌خواستم بیشتر درموردش بدانم، فرهنگ لغت فرانسوی را مطالعه کردم؛ از ناودان‌های خاکستری نوتردام و طاق ناپلئون مطالبی خواندم، اما نتوانستم کنجکاوی‌ام را ارضا کنم.
خانم گوستافسن چطور می‌توانست این‌قدر متفاوت باشد؟ پاسخ این سؤال را در هیچ کتابی پیدا نکردم.