قصر سرخ (ورود به قصر به معنای قدم زدن در مسیری خونین است)

طبیب سرش را خم کرد: «الان اعلیحضرت رو معاینه می‌کنم.» در برابر مرد جوانی که پشتش به ما بود زانو زد، و من و جیون هم پشت سر طبیب زانو زدیم. لحاف خش خشی کرد و صدای ولیعهد که به کمک خواجه‌اش نشست، بلند شد.
بانو هی گیونگ پرسید: «بهم بگو اعلیحضرت چه مشکلی دارن؟ کل روز گفتن که احساس خستگی و کوفتگی و ضعف دارن.»
نتوانستم خودداری کنم. تاکنون حتی از دور هم ولیعهد را ندیده بودم. چون بیشتر وقتش را برای تقویت مهارت تیراندازی و شمشیربازی در باغ ممنوعه صرف تمرین می‌کرد. نگاهم با احتیاط روی لباس خواب ولیعهد چرخید و به مچ دستش که به طرف طبیب دراز شده بود، رسید، از روی گلوی ضعیفش گذشت و سپس روی چهره‌ی ترسیده و پرچین‌وچروکش مکث کرد. پلک زدم.
چشمانم را روی هم فشردم و دوباره نگاه کردم. هیچ چیز تغییر نکرد. خیالاتی نشده بودم.
با دیدن یک پیرمرد، یک خواجه که لباس خواب ولیعهد را پوشیده بود و روی تخت او نشسته بود، موجی از سردرگمی به من وارد شد. او شاهزاده جانگهون نبود. طبیب نانشین هنوز زانو زده بود و انگشتانش زیرکانه روی مچ دست آن فریبکار و دغلباز بود. انگار که واقعا او پادشاه آینده است. «اعلیحضرت به خاطر اینکه انرژی بدنشون کم شده، احساس ضعف می‌کنن.» طبیب نیم‌نگاهی از سرشانه‌اش انداخت، نیمی از صورتش دیده شد، از شقیقه‌اش عرق می‌چکید: «پرستار جیون، چای جینسنگ آماده کن.» جیون خشکش زد و به شاهزاده‌ی دغلباز نگاه کرد. نجواکنان گفت: «خوا…خواجه ایم؟»

طبیب نگاهی به صورت یخ زده‌ی جیون انداخت و آرام زمزمه کرد: «یس» بعد به من نگاه کرد و گفت: «پرستار هیون، لطفا دارو رو بیار.»
بلافاصله سینی جیون را گرفتم و از جایم بلند شدم. از شدت ترس و وحشت دستانم می‌لرزید و سینی به خاطر لرزش دستانم تکان‌تکان می‌خورد. احساس کردم چشمان همه به من خیره شد.
صدای آهسته‌ی بانو هی گیونگ را شنیدم: «پرستار هیون به نظر میاد گر گرفتی و به هم ریختی.» سینی را محکم‌تر گرفتم ولی کماکان می‌لرزید: «عفو کنید بانوی من.»