فن بیان:تمرین های عملی (تئاتر امروز جهان56)

گوش، اولین وسیلة یادگیری انسان از دوران نوزادی است و به این دلیل شنیدن، ریشة درختی به نام بیان است. اصولی‌تر آن است که پیش از تکیه بر پرورش گفتار، بر شکل‌گیری صحیح و منطقی شنیدن و جنبه‌های شنیداری شخصیت کودک تأکید شود.
تمرینات دوهفتگی این کتاب با توجه به همین نگره شکل گرفته و در هشت دورة دوهفته‌ای ـ چهار ماه ـ تنظیم شده است. ابتدا تمرینات رهاشدگی به شکل انقباض و انبساط عضلات پیشنهاد شده‌اند. این تمرینات در سه وضعیت درازکش، نشسته و ایستاده به آرَمِش نسبی بدن می‌انجامد. در تمرینات هفتة اول و دوم، در ابتدای سه وضعیت مذکور، تمرینات مذکور تعبیه و با جزئیات تشریح شده‌اند و از آوردن این تمرینات در هفته‌های بعد، خودداری شده است.
طی شانزده هفته، هنرجو به تقویت حروف صدادارِ «آ»، «اَ»، «اِ»، «اُ»، «او»، «ای» و مصوت ترکیبیِ «اِی» و تلفیق آن‌ها با مصوت‌های اصطکاکیِ «ش»، «س»، «ز»، «ژ»، «ف»، «و» و «ه»، مصوت‌های انفجاریِ «ب»، «پ»، «ت»، «د»، «ک» و «گ»، مصوت‌های خیشومیِ «م» و «ن» و اصوات سبکِ «ل»، «ر»، «چ» و «ج» که بر اساس گسترة صدایی منظم و حساب‌شده‌ای ـ بر پایة نُت‌نویسی ساده ـ شکل گرفته‌اند، به‌تدریج به یک ترکیب‌بندی جدید ـ واژه ـ از آن‌ها دست می‌یابد. سعی نویسنده بر آن بوده است تا یکایک این واژه‌ها از میان واژگان زبان فارسی با معنای دقیق و مستند استخراج شوند. برای هر واژه چند مثال از چند ادیب به میان آورده شده تا هنرجو از واژگانی که آموخته است بتواند در متن، مفهوم زنده‌تر و ملموس‌تری به دست آورد.
با تسلط بر گروهی از تمرینات آوایی این کتاب، می‌توان به مقولة طنین‌بخشی، شکل ارادی بخشید. این تمرینات از آواز کلاسیک گرفته شده است؛ چون آواز کلاسیک به استفاده از اندام‌های تنفسی و جسمانی برای تولید صدا تأکید دارد.