کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس

کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس نوشته‌ی جولز اونز در خصوص یاری گرفتن از فلسفه و راهکارهای آن در زندگی مدرن است. اونز تلاش کرده تا با رجوع به فلسفه‌ی کهن به ویژه مکتب آتن راه حل‌هایی برای مشکلات انسان امروزی بیابد.

جولز اونز (Jules Evans) در کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس (Philosophy for Life and Other Dangerous Situations) یک روز حضور در مکتب آتن را توصیف می‌کند و به شما شرح می‌دهد که پیرو این مکتب در طی روز چه اقداماتی را صورت می‌دهد و روز خود را با چه مشکلات و چالش‌های طی می‌کند.

کتاب پیش رو با بهره‌گیری از آموزه‌های فیلسوفان مکتب آتن مانند سقراط، افلاطون، ارسطو و… سعی می‌کند تا برای چالش‌های انسان امروزی راه حل‌هایی بیابد. به اعتقاد جولز انسان در دنیای امروز با مشکلات روحی و روانی بسیاری دست و پنجه نرم می‌کند که بخش عمده‌ی آن به طرز تفکر و سبک زندگی او بازمی‌گردد و رجوع به افکار و اندیشه‌های دنیای کهن می‌تواند به یافتن راه‌حلی برای برون‌رفت از این مشکل یاری برساند.

وجه تمایز این کتاب در سبک روایی نویسنده است و اونز به جای نصیحت کردن شما برایتان داستان خود را تعریف می‌کند که با اندیشه‌های فلاسفه‌ی باستان چگونه زندگی خود را نجات داده است و به شما می‌آموزد تا مسیر او را طی کنید و زندگی شادتر و بهتری داشته باشید.

اونز شما را با خود به مدرسه‌ای خیال‌انگیز می‌برد که 12 فیلسوف در آن حضور دارند و هر کدام از این فلاسفه بر اساس اندیشه‌هایی که داشته‌اند به شما درس‌هایی کارآمد برای بهبود کیفیت زندگی‌تان می‌دهند.

در بخشی از کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس می‌خوانیم:

تحصیلاتِ واقعاً خوبی داشتم و به این دلیل بسیار خوشحالم. تحصیلاتم در رشته‌ی ادبیات انگلیسی فرصت مطالعه‌ی کتاب‌های شگفت‌انگیزی مانند سِر گائِن و شوالیه‌ی سبزپوش و همین‌طور قدرشناسی از نوشته‌های زیبا را برایم فراهم کرد. می‌دانم که بسیار خوش‌وقتم که چنین فرصتی داشتم؛ بااین‌حال کاری که این رشته نکرد، این است که به من بیاموزد چطور هیجان‌هایم را درک و کنترل کنم یا چطور درباره‌ی هدف زندگی فکر کنم.

شاید این خواسته‌ی زیادی از استادهای پرمشغله‌ام باشد (درهرصورت آن‌ها درمانگر نبودند)، ولی معتقدم بهتر است مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشیِ بزرگ‌سالان راهنمایی‌هایی را به مردم عرضه کنند؛ نه فقط این‌که راهنمای آن‌ها برای حرفه‌شان باشند، آن‌ها را برای زندگی‌شان در بهترین یا بدترین وضعیت راهنمایی کنند. این چیزی است که استادانی که در نقاشیِ مکتب آتن به تصویر کشیده شده‌اند زمانی آن‌را فراهم کردند؛ آن‌ها به دانشجویان‌شان آموختند چطور احساسات‌شان را بهبود بدهند، چطور با مشکلات مقابله کنند و همچنین چطور بهترین زندگیِ ممکن را تجربه کنند. کاش می‌توانستم در آن سال‌های سخت با آموزه‌های آن‌ها آشنا شوم؛ اما به جای آن فهمیدم کارکرد دانشگاه بیش‌تر به کارخانه شبیه است: کارت ورودمان را می‌زدیم، مقاله‌مان را تحویل می‌دادیم، کارت خروج را می‌زدیم و بعد به حال خود رها می‌شدیم.