عشق انتقالی (دفترهای فرویدی 7)

فروید بارها و بارها به اجبار خود را در برابر احساسات و خواسته‌های عاشقانه بیماران زن یافت. برخی زنان این احساسات و امیال را راحت ابراز می‌کردند؛ در حالی که برخی دیگر تنها نشانه‌های خفیفی از این احساسات را بروز می‌دادند و به سرعت و ناخودآگاه در برابر آن احساسات شروع به سرکوب و دفاع می‌کردند. فروید شخصا به جای همه شروع به کاوش احساسات ایجادشده بین بیمار و روانکاو کرد سعی داشت آنچه را می‌توان از شکل‌گیری این احساسات آموخت به ما منتقل کند. این پدیده درباره عمق زندگی روانی بیمار و ریشه روان‌رنجوری او چه چیزهایی را مشخص می‌کرد؟ فروید از دو راه به بررسی احساسات و امیال غلیان‌کننده در بیماران زن پرداخت از یک سو، این مقاومت بود که فشار بیمار بر روانکاور را برای تغییر رابطه تحلیلی به رابطه‌ای عاشقانه تحمیل می‌کرد: او با القای تغییر مسیر از حیطه روانی به حیطه فیزیکی، عمل روان‌رنجور را جایگزین یادآوری درمانی کند. طبق توضیحات فروید بیمار با همان حربه می‌تواند روانکاو را از موضوع اقتدار «پایین بکشد» و به خود ثابت کند که این درمان خطرناک است و مقاومت معینی را به همراه دارد. از سوی دیگر، فروید مقاومت در برابر شهوانی شدن رابطه درمانی را دروازه‌ای به سوی امیال و تنش‌های سرکوب‌شده لیبیدویی کودکی بیمار می‌دانست. وقتی فرد روانکاوی می‌شود، این مانور مقاومتی می‌تواند «پیش‌شرط‌های عاشقی» و «موبه‌مو همه ویژگی‌های موقعیت عشقی خود» را آشکار سازد. در این دیدگاه، عشق انتقالی مانند رویاهاست: از یک سو مجموعه‌ای پیچیده از نقاب‌ها و از سوی دیگر شاهراهی به سوی خاطرات کودکی است که ضرورت درمانی دارند. این‌ها خاطراتی هستند که فروید از طریق آن‌ها می‌تواند ریشه‌ها و نیروهای محرک روان‌رنجوری بیمار را به او نشان دهد و همزمان درستی نظریاتش را به جهانیان ثابت کند.