طبیعت انسانی

نخستین‌بار بود که خود را تک‌وتنها در مزرعه می‏یافت، خالی از کوچک‌ترین هیاهوی حیوانات، یا هر صدای دیگری، عاری از هر نشانۀ زندگی. بااین‌حال، دیوارهای مزرعه همواره در تسخیر حیات بود، خانوادۀ فابریه چهار نسل در آنجا سکونت داشتند، و در همین مزرعه بود که او به همراه سه خواهرش قد کشید؛ آن سه شرارۀ فروزان بی‏همتا و بی‏غل‌وغش که شادی را به همه هدیه می‏کردند.

دیرزمانی بود که چراغ کودکی رو به خاموشی گذاشته بود؛ دوران خنده و بازی در میان جمع‌های تابستانی، زمان برداشت تنباکو و زعفران. چندی نگذشت که خواهرها به سوی افق‏های دیگری گام برداشتند، همگی به شهر رفتند، جایی که دیگر خبری از اندوه و سرشت شوم نبود. پس از عزیمت آنها، فقط چهار نفر در سرتاسر تپه باقی ماندند: الکساندر، پدر و مادرش و آن پیر خرفت کرساک، در کنار جنگلش، کسی که همه از او دوری می‏کردند. ولی امروز الکساندر تنها کسی است که در زمین‏های بالادست زندگی می‏کند، کرساک مرده و والدینش نیز مزرعه را ترک کرده‏اند.