صداها (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ76)

تقریبا از زمان به دنیا آمدن برادر کوچکم و تکرار بی‌پایان این موضوع که حضور او مانند یک هدیه‌ی بزرگ برای من خواهد بود، شروع به پذیرش این واقعیت کردم که چقدر احساسات و ادراکات مادرم ازشخصیت من با آنچه من از خودِ درونیم درک می‌کردم، متفاوت است.

تمام این اتفاقات و باورها مرا برای پذیرش «سَدی» که برای کار به خانه‌مان آمده بود آماده کرد. با حضور او مادرم از بسیاری از مسئولیت‌ها شانه خالی کرد و انجام بسیاری از کارها را به او که تجربه زیادی در نگهداری بچه‌ها داشت واگذار کرد.

با کم‌رنگ شدن حضور مادر در اطرافم، کم کم شروع به تفکر در مورد این کردم که چه چیزی واقعا درست است و چه چیزی درست نیست، اما آن‌قدر فهمیده بودم که بدانم، نباید در مورد افکارم با کسی صحبت کنم.

غیرعادی‌ترین نکته در مورد سَدی که البته نکته‌ای نبود که در خانه‌ی ما باعث ایجاد مشکل شود، این بود که او در شهرک ما یک فرد مشهور و نامدار به حساب می‌آمد. این شهرک یک ایستگاه رادیویی داشت و این ایستگاه، محلی بود که سَدی در آنجا گیتار می‌زد و شعر شروع و پایان برنامه را که خودش آن را تنظیم کرده بود، می‌خواند:

سلام سلاااااااام سلاااااااااااام بر همه

و در حدود نیم ساعت بعد آهنگ پایان برنامه را می‌خواند:

بدرود بدرووووود بدروووووووود

او در این نیم ساعت که زمان اجرای برنامه بود آهنگ‌های درخواستی مردم را می‌خواند و یا اگر آهنگ درخواستی‌ای در کار نبود، به سلیقه خود آهنگی را انتخاب می‌کرد. شهروندان سطح بالای شهر، علاقه زیادی به مسخره کردن سَدی و ایستگاه رادیویی شهرک که شاید کوچک‌ترین ایستگاه رادیویی کانادا محسوب می‌شد، داشتند، آنها معمولا به رادیوی تورنتو گوش می‌دادند، جایی که آهنگ‌های مشهور و به‌روز مثل آهنگ «سه ماهی کوچولو» از آن پخش می‌شد و مجری این شبکه‌ی رادیویی یعنی «جیم هانتر» اخبار ناراحت کننده و وحشتناک جنگی را بازگو می‌کرد. اما کسانی که در مزرعه‌ها ساکن بودند و زندگی ساده‌تری داشتند، رادیوی محلی و آهنگ‌هایی را که سَدی می‌خواند، بسیار دوست داشتند.