سریر شیشه ای 7 (سرزمین خاکستر 1)

ایدیان سری به تایید تکان داد. ایدیان برای خفه کردن هرگونه مقاومت پراکنده‌ای که در قاره وجود داشت، شبکه‌ی نیروهایش را در آن متفرق کرده بود و دیگر خبری از نقاب ظاهری سپاه ادرلن برای انجام حرکاتش نبود. حالا هم سایه‌ی تاریک شاه والگ تمام قاره از ایلوی و ادرلن گرفته تا سواحل اقیانوس بزرگ و کوهستان عمودی بزرگی که قاره را به دو نیم می‌کرد، فرا گرفته بود. ایدیان تردید داشت تا زمانی که دور گردن همه‌ی مردم این قاره قلاده‌ای از سنگ سیاه بیندازد از پخش کردن سیطره‌اش دست بکشد. همچنین اگر ایروان می‌توانست به دو کلیدواژه‌ی دیگر دست بیابد و دروازه‌ی واژه را باز کند، می‌توانست سپاه والگ‌ها را گله گله وارد اریلیا کند، شاید حتی سپاه تسخیرشده‌ی دنیاهایی دیگر را که برای جنگ برده‌اش کرده بود به این دنیا وارد می‌کرد و در این صورت… هیچ‌چیز جلودارش نبود، چه در این دنیا، چه دنیاهای دیگر.
تنها امیدشان برای پرهیز از دچار شدن به چنین سرنوشتی حالا در دست دوریان هویلیارد و منان سیه منقار بود. در ماه‌های اخیر کمترین خبری از سرنوشت آن‌ها و اینکه مشغول چه کاری هستند، به او نرسیده بود، که به نظر ایدیان خودش می‌توانست خبر خوبی به حساب بیاید. نجات آن‌ها به همین پنهان‌کاری بستگی داشت.
ایدیان گفت: «با این حساب عجیبه که ایروان یک دسته از سربازهای خودش رو برای پیدا کردن گذرگاهی توی کوهستان به کشتن بده.» بعد دستی به ته‌ریش روی گونه‌اش کشید. روز قبل پیش از سپیده‌دم بیرون زده بودند و او خواب را به تراشیدن ریش در نیمه‌شب ترجیح داده بود. «به لحاظ استراتژی نظامی منطقی نیست. با وجود ساحره‌های پرنده، فرستادن گشتی زمینی برای پیدا کردن چاله چوله‌های مسیر سودی نداره. اگر هم این اطلاعات برای استفاده‌ی پیاده‌نظام‌شون کاربرد داشته باشه…