سرافینا 2 (و عصای مارپیچ)

چشم هایش را باز کرد و از لای پلک جمع شده و خونی که جلوی دیدش را گرفته بود نگاه کرد. زمین این سمت رودخانه پست و هموارتر بود و جا به جا درخت غان و سرخس داشت. با صخره های سنگلاخی آن دست رود که پشت سر گذاشته بود خیلی فرق می کرد. نوری به چشمش خورد که از تاریکی به او نزدیک می شد. اولش خیال کرد باید ستاره ی چشمک زن باشد، چون آسمان صاف بود. ولی یک نقطه نبود؛ کلی نور بود.

سرافینا که انتظار حمله داشت یک دفعه بی اختیار هوا را توی سینه اش کشید، اما حتی در سایه ی وحشتش هم نیمچه امیدی داشت که می گفت شاید نور چراغ قوه یا فانوس باشد، شاید پدرش دنبالش آمده باشد؛ قبلا هم یک بار این کار را کرده بود.

ولی بعد دید که نقطه های نورانی، شعله های لرزان فانوس نیستند، موجودات زنده ای هستند که به شکل بارقه هایی رقصان در هوا شناورند و از رود به سمت او پایین می آیند.

همان طور که نزدیک می شدند با خودش فکر کرد: کرم شب تابن؟

اما این ها خیلی بزرگ تر بودند، رنگشان سبز روشن بود و بال هایشان مدام بین سبز و سفید رنگ عوض می کرد؛ سبز، سفید، سبز، سفید، مثل بال پروانه های شبرنگ.

با لبخند توی دلش گفت: این ها پروانه ی معمولی هم نیستن. شاپرک ماهن! شاپرک های ماه یک ماه گرفتگی کامل درست کردند. صدها شاپرک ماه با هم در مسیر رودخانه پروازکنان پایین می آمدند و هرکدام با رنگ سبز روشنشان زیر نور ماه می درخشیدند. انتهای بال هایشان، که آهسته و ملایم باز و بسته می شدند، مثل دنباله هایی دراز و شناور بود.

سرافینا کوچک تر که بود، نیمه شبی از شب های تابستان، برای اولین بار در باغچه ی بیلتمور یک شاپرک ماه پیدا کرد. یادش آمد که وقتی شاپرک را کف دستش گذاشت، بال هایش را آهسته باز و بسته می کرد و در تاریکی ستاره باران با چه جادویی می درخشید.