سایلس مارنر

طبق معمول به پناهگاه همیشگی‌اش رفت، با این امید که بخت پیش‌بینی نشده‌ای، شانس خوبی به دست بیاورد تا او را از عواقب ناخوشایند در امان نگه دارد، شاید حتی این دورویی‌اش را با گفتن ملاحظه و احتیاط، توجیه کند و در این نقطه از اعتماد، گادفری را می‌توان مردی با تراز قدیمی نام برد. خوش‌شانسی، به نظر من، خداوند همه‌ی مردانی است که به جای تبعیت از قانون و قاعده‌ای که به آن اعتقاد دارند فقط اندیشه‌های خودشان را دنبال می‌کنند. حتی مرد مبادی آداب این روزها را هم به وضعیتی می‌رساند که از گفتن این باور شرمگین باشد. ذهنش را روی تمام چیزهای ممکن متمرکز کرد که ممکن است او را به نتایج قابل اعتماد روانه کند. اعتقاد به شانس، اجازه می‌دهد تا انسان بیش از درآمدش رویاپردازی کند، یا از کاری که حقیقتا به او دستمزد و پول می‌دهد، شانه خالی کند و بعد از مدتی فرد متوجه می‌شود که در رویای آدم خیری است، خیر ساده‌لوحی که اجازه دهد تا او با گول زدنش از سهم او استفاده کند، حالت احتمالی در ذهن در افراد خیالی که هنوز در دسترس نمی‌باشند. اجازه می‌دهد تا فرد نسبت به مسئولیت‌هایش در محل کار اهمال بورزد و ناچارا در خودش این‌گونه جا می‌اندازد که کارهای انجام‌نشده ممکن است ناگهان به بی‌اهمیت‌ترین کارهای ممکن تبدیل شوند. باعث می‌شود تا فرد به اعتماد دوستانش خیانت کند و او به فریب‌کاری‌های درهم و پیچیده‌ای که شانس نام دارد، عشق ورزد و این امید را به او دهد که دوستانش هیچ‌گاه از خیانت او باخبر نخواهند شد. شانس به او این اجازه را می‌دهد تا هنر معرفت را رها کند تا شاید بتواند پادشاهی ادعایش را که هیچ طبیعتی او را به آن فرانخوانده بود، ادامه بدهد و مذهب بی‌خطایش را عبادتی از طرف شانس مبارک بداند، که آن‌قدر به او ایمان می‌آورد که گویی آن تنها خالق موفقیت‌های او است.