زیبایی های کوچک زندگی

اجازه بده دوباره شروع کنم:
مادر عزیزم،
می‌نویسم که به تو برسم، حتی اگر هر کلمه‌ای که می‌نویسم یک کلمه از جایی که تو هستی دورتر باشد. می‌نویسم که در زمان به گذشته سفر کنم، برگردم به آن توقفگاه بین‌راهی در ویرجینیا، جایی که وحشت‌زده به گوزن تاکسیدرمی‌شده‌ی آویزان در بالای دستگاه نوشابه‌ریز نزدیک دستشویی‌ها زل زده بودی، و شاخ‌های آن گوزن مرده روی صورتت سایه انداخته بود. …..
به یاد می‌آورم که این وجود ترسناک یک حیوان سربریده نبود که تو را شوکه کرده بود، بلکه این که می‌دیدی تاکسیدرمی به مرگی حیات بخشیده که هرگز به پایان نخواهد رسید، مرگی که وقتی از کنارش رد می‌شویم تا خودمان را تسکین دهیم همچنان ادامه دارد تو را بهم ریخته بود.
می‌نویسم چون به من گفتند هرگز جمله‌ام را با «چون» شروع نکنم. اما من سعی نمی‌کردم که جمله‌ای بسازم. سعی می‌کردم تا خودم را آزاد و رها سازم. چون به من گفته شده آزادی چیزی نیست جز فاصله‌ی بین صیاد و صیدش.