زندگی نامه گرسنگی

در اقیانوسیه مجمع‌الجزایری هست به نام وانوآتو که در گذشته هیبرید جدید نامیده می‌شده و هرگز با طعم گرسنگی آشنا نبوده. وانوآتو که در میان اقیانوس بین کالدونیای جدید و جزایر فیجی واقع شده در طی هزاران سال از دو برگ‌برنده بهره برده است که هریک به تنهایی کمیاب است و تلفیق آن‌دو نایاب: یکی وفور نعمت و دیگری انزوا. شکی نیست که سخن گفتن از انزوا درمورد مجمع‌الجزایر در ردیف حشو است. اما جزایری دیده شده که رفت و آمد در آن‌ها خیلی زیاد است حال آنکه هرگز دیده نشده که از جزیره‌ای این‌قدر کم بازدید شده باشد که از هیبرید جدید.
واقعیت تاریخی عجیبی است: هرگز هیچ‌کس دلش نخواسته که به وانوآتو برود. حتی بی‌نصیب‌ترین ناحیه‌ی جغرافیایی که جزیره‌ی دزولاسیون است مجیزگویان خود را دارد: در رهاشدگی این جزیره چیز جذابی وجود دارد. هرکس بخواهد بر تنهایی خود تأکید کند و یا نقش شاعر ملعون را ایفا کند برای کسب نتیجه‌ی مطلوب می‌گوید: «از جزیره‌ی دزولاسیون برمی‌گردم.» آنکه از جزایر مارکیز برمی‌گردد تفکر زیست‌محیطی را برمی‌انگیزد، آنکه از پُلی‌نِزی بازمی‌گردد از گوگَن یاد می‌کند و از این دست. بازگشت از وانوآتو هیچ واکنشی در پی ندارد.