زندانی

اشتباه کردم. اصلا نباید می‌اومدم اینجا.
به پشت سرم و در میله‌ای قرمزی که بسته شده، نگاه می‌کنم. هنوز دیر نشده. حتی بااینکه قرارداد را امضا کرده‌ام، مطمئنم می‌توانم فسخش کنم. هنوز هم می‌توانم برگردم و اینجا را ترک کنم. برخلاف زندانی‌ها، مجبور نیستم اینجا بمانم.
این شغل را نمی‌خواستم. حاضر بودم غیرازاین هر شغلی را قبول کنم. اما برای تمام شغل‌هایی که یک ساعت از شهر ریکر، واقع در شمال ایالت نیویورک، فاصله داشتند، درخواست دادم و این زندان تنها موردی بود که برای مصاحبه تماس گرفت. این شغل آخرین انتخابم بود و فکر کردم شانس آورده‌ام که پیدایش کرده‌ام.
پس به جلو رفتن ادامه می‌دهم.
مردی در ایست بازرسی انتهای راهرو، جلوی در میله‌ای دوم، کشیک می‌دهد. چهل‌وچندساله، با مدل موی کوتاه نظامی و ملبس به همان یونیفورم آبی شق‌ورقی که خانم پشت میز با آن چشم‌های بی‌روح به تن داشت. به کارت شناسایی متصل به جیب سینه یونیفورمش نگاه می‌کنم: زندان بان، استیو بنتون.
«سلام!» صدایم مثل جیغ بیرون می‌آید، که البته دست خودم نیست. «بروک سالیوان هستم و امروز اولین روز کارمه.»آیدآآ
بنتون بدون تغییری در چهره‌اش با چشم‌های تیره ورندازم می‌کند. به تیپی که امروز انتخاب کرده‌ام فکر می‌کنم و به خودم می‌لولم. با خودم فکر کردم، وقتی قرار است در زندان مردان با حداکثر تدابیر امنیتی کار کنی، بهتر است با تیپ زدنت لوندی نکنی. برای همین شلوار مشکی بوت‌کات و پیراهن دکمه‌خور مشکی آستین‌بلند پوشیدم. دمای هوای بیرون 26 درجه است، یکی از آخرین روزهای گرم تابستان را سپری می‌کنیم و کم‌کم دارم بابت پوشیدن این همه لباس مشکی پشیمان می‌شوم، اما به نظرم این تنها راهی بود که توجه کمتری به خودم جلب کنم.