راز اتاق تاریک (ادبیات پلیسی19)

فلیکس با خوشحالی گفت: «خیابان کلوش ـ پِرش، شماره‌ی 13، آن‌جاست.» عمارتی بود سه طبقه با نمایی تیره و نکبت‌بار؛ آن‌قدر نکبت‌بار که فقط یک چراغ گازی سالم و روشن داشت و نور ماه نیمه‌ی آگوست هم از پشت ابرها نمی‌خواست به این عمارت بتابد. هرچه‌قدر فلیکس هیجانش را نشان می‌داد، مثل همیشه که یکهویی او را می‌گرفت، ژول خوددار بود.
ـ به نظر متروکه است، نه؟ توی ساختمان، توی محله، هیچ‌کس نیست. تو مطمئنی که…
فلیکس ژول را از این بابت خاطرجمع کرد: «اکثر خانه‌ها مصادره شده‌اند. تو که فکر نمی‌کنی گوردُن این خیابان را تصادفی انتخاب کرده باشد؛ او دلش نمی‌خواهد کسی مزاحمش شود. به ‌علاوه ساعت دوازده و ده دقیقه‌ی نیمه‌شب است، ما دیروقت آمده‌ایم.»
دو مرد جوان هم‌چنان که اختلاط می‌کردند درکوب را نواختند. سرایدار لای در را باز کرد و با قیافه‌ای بدگمان به آن دو نگاه کرد.
ـ بله؟
فلیکس جواب داد:
ـ آمده‌ایم گوردُن را ببینیم.
سرایدار با نگاهی خاطرجمع شد که کسی پشت سر آن‌ها نیامده.
ـ کی شما را فرستاده؟
ـ مارکی سِرواداک.
ـ سِرواداک؟ باشد، می‌توانید بیایید داخل.
ژول هنوز شک داشت، فلیکس به او تنه زد و هُلش داد تو.
ـ خوشت می‌آید ژول، بهت قول می‌دهم.
داخل هشتی شدند، آن‌جا توی تاریکی دو مرد روی‌شان به سمت حیاط بود و سیگار دود می‌کردند.
سرایدار بدون نگاهی به آن دو مرد به طرف در شیشه‌ای سمت چپش رفت:
ـ از این طرف آقایان.
نرده‌ی پله‌ها جای دست گرفتن نداشت. بوی تند کپک‌زدگی می‌آمد و گچِ دیوارها ریخته بود. سرایدار هم در هر قدم می‌شلید؛ پای راستش از تنش فاصله داشت و پای دیگر چون وزن بدن روی آن می‌افتاد تحلیل رفته بود. چراغی که توی دستش بود با ریتم راه رفتنش کم‌نور و پرنور می‌شد و بارقه‌های نور زرد را با حرکت پیاپی غم‌انگیزی روی اشیای سر راهش می‌انداخت؛ طارمی کثیف، نقاشی‌های رنگ و رو باخته، فرش کهنه‌ای که مال خیلی سال پیش بود ـ ژول با خودش تکرار کرد: «خوشم می‌آید، خوشم می‌آید!»