خیرالنساء

دل اگرچه با شوهرش علی صاف می‌داشت، اما نه از کودک سپیدپوشِ ناآشنا چیزی به او بروز داده بود، نه از جلد تیماج (با آن‌که ماهی یک‌بار، صبحِ روزِ مارمه، به طاقچه می‌نهاد برای شگون) و نه حتی از آن خواب. ترسش بود خود را مسخره‌ی این و آن کند. برحذر بود، در هر حال، از برملا شدن راز، مبادا نوری که دلش به آن روشن بود ناگهان برمد. به همین منوال، وقتی اولین فرزندشان احمد دنیا آمد، مو نمی‌زد با کودک سپیدپوش، شباهت را از شوهر پوشیده نگه داشت. به گمانش این چیزها را نمی‌شد به مردها گفت که سر درنمی‌آوردند از نهانی‌هائی چون حقیقتِ گشتنِ جنین به روی دلخواه.