جنون قدرت و قدرت نامشروع (در باب فاشیسم،توتالیتاریسم و کاپیتالیسم)

استفان کارپمن، روان‌پزشک آمریکایی و شاگرد اریک برن، مثلثی را در تحلیل رفتار متقابل توصیف کرد که به توصیه‌ی اریک برن مثلث کارپمن نامیده شد. مثلث کارپمن توصیفی است از وضعیت کسانی که نقش قربانی را پذیرفته‌اند و نه‌تنها از این نقش بیرون نمی‌روند بلکه آن را تقویت می‌کنند. مثلث کارپمن سه ضلع دارد: 1ـ قربانی: محور اصلی مثلث کارپمن کسی است که خود را قربانی می‌داند. زندگی با او بی‌رحم بوده و انسان‌ها مانع از شادکامی او شده‌اند. قربانی همیشه زخم‌خورده و آسیب‌دیده است و بقچه‌ای از خـاطرات بد و سبـدی از آه‌وناله را با خـود یدک مـی‌کـشد.
2ـ زجر‌دهنده: آسیب‌رسان یا زجر‌دهنده فرد یا گروهی است که بر «قربانی» بی‌رحمی و بی‌انصافی روا داشته‌است: پدرومادر بی‌کفایت، خانواده‌ی حسود، جامعه‌ی بی‌فرهنگ، همسر بی‌وفا و… در زندگی قربانی همیشه یک «دشمن» وجود دارد، کسی که مانع از رسیدن قربانی به جایگاه شایسته‌اش بوده است!
3ـ نجات‌دهنده: قربانی‌های حرفه‌ای هیچگاه برای برون‌رفت از مسئله تکانی به خود نمی‌دهند. آن‌ها منتظر یک مُنجی افسانه‌ای هستند که سوار بر اسب سپید بیاید و لب‌های این «زیبای خفته» را ببوسد و این «سیندرلای قربانی» را از خانه‌ی نامادری بدجنس نجات دهد. این مُنجی افسانه‌ای برخلاف زجردهنده که تبلوری از بدی‌هاست، تبلور همه‌ی صفات خوب و شایسته است! با این مقدمه به «قرائت تاریخی ایرانیان» نگاهی بیندازیم: در هر دوره‌ی تاریخی، کسی یا کسانی آمده‌اند و سرنوشت ملت ایران را تغییر داده‌اند! ضحاک (اژی‌دهاک) افسانه‌ای هر روز مغز سر دو جوان ایرانی را غذای مارهای روییده بر شانه‌هایش می‌کرد و ملتی هر روز دو جوان را خاموش و ساکت تقدیم آشپزخانه‌ی حکومت می‌کرد و تا زمانی که کاوه‌ی دلاور بیرق چرمین قیام را برنداشته و فریدون افسانه‌ای از آن سوی کوه‌ها ظهور نکرده است یک ملت کاری جز بوسیدن دست ضحاک انجام نداده است!