جشن بی معنایی

ماه ژوئن بود، آفتاب صبحگاهی از پسِ ابرها سرزده بود و الن آرام‌آرام در یکی از خیابان‌های پاریس قدم می‌زد. دختران جوان را برانداز می‌کرد که همگی با هر کاری کوشیده بودند تا دلبرانه‌تر به چشم آیند. غرق این اندیشه شد که مفهوم زیبایی و جذابیت تا چه اندازه می‌تواند سیال و مسخره باشد.
با خود اندیشید، اگر مردها فقط و فقط مجذوبِ زیبایی چشم زنان می‌شدند و همه‌ی آنچه آن‌ها را «مرد» می‌کرد، فقط و فقط همین چشم‌ها بود، تکلیفِ بقای نسلِ آدمیزاد چه می‌شد؟
با خود اندیشید، اگر آدم‌ها فقط و فقط مبهوتِ رمز و رازِ نهفته در گیسوان یکدیگر می‌شدند، آن‌قدر که خود را از آن ریسمان‌های جاذبه‌ی جسمانی حلق‌آویز می‌کردند، آیا نسل آدمیزاد تا امروز دوام آورده بود؟
با خود اندیشید، اگر مرکز کشش بین زن و مرد نافِ آن‌ها بود و دیگر هیچ، یعنی آن‌ها چنان مجذوبِ این ناف گرد و بی‌فایده می‌شدند که جاذبه‌های جسمانی دیگر، پوچ و بیهوده می‌نمود، از نسل آدمیزاد چه باقی می‌ماند؟ ای وای، نافِ آدمیزاد، این عنصرِ گردِ عجیب.