جاوید ایران

چشم از خانه برداشتم تا با تمرکز به عکس‌هایی که ثریا می‌گفت آخرین عکس‌هایی بوده است که جاوید به تلگرامش فرستاده است، نگاه کنم. گوشی ضمخت بود و روی صفحه تاچش پر از خط و خش. برای آنی حس کردم بوی دست‌های جاوید را می‌دهد بویی که آمیزه‌ای بود از بوی سیگار بهمن و گریس و کرم نیوآ. یا بوی ذغال نیم‌سوخته. بوی شیربلال برشته روی آتش توی میدان مجسمه تهران. قبل از آنکه شیب کوه را بگیری و بروی بالا.
اولین عکس، در کرمی رنگ یک آسانسور را نشان می‌داد. با شیشه‌ای مستطیلی روی یک سوم بالایی‌اش. و دستگیره‌ای آلومینیومی. آسانسوری متروکه که جای شاسی دکمه‌هایش خالی بود و دور تا دور دیوارش جویده جویده جوری که رنگ و گچ دیوار پس رفته و آجرکاری‌ها نمایانده شده بود و از آن حاشیه‌های توخالی و سیاه می‌توانستی خوب بفهمی که آسانسور راه به هیچ‌جا نمی‌برد و تنها یک در است و هیچ نقاله و اتاقک بالابری ندارد و پشتش مخروبه‌ای‌ست که قرار است یک روز بالاخره مرمت شود. گوشه سمت راست عکس هم یک راه‌پله‌ی بیمارستانی بود از آنها که خطوط رنگی دارند به سمت رادیولوژی و آزمایشگاه و بخش بستری بیماران.
-می‌گفت حالش بده تنگی نفس داره و باید بیمارستان بخوابه و اکسیژن بگیره اما به نظرم این عکس‌ها مال بیمارستان نباشه…
صدایش با بوی قهوه‌ای که ریخته بود توی فنجان‌های سفید، آمد روی میز چوب گردو و نزدیک پاهای من که انداخته بودمشان روی هم…
-یعنی چی بیمارستان نباشه؟
-به نظرم جاوید رو برده باشن تیمارستان… رفتار و کردارش دیگه در کنترل خودش نبود… با منم خودش قطع رابطه کرد… وگرنه کدوم خواهریه که نخواد از برادرش خبر بگیره؟
– سرچی قطع رابطه کرد؟