تاریخ کتابخوانی

در قطار شهری تورنتو، درست روبه‌روی من، زنی نشسته و هزارتوهای بورخس چاپ پنگوئن را می‌خواند. دلم می‌خواهد صدایش کنم، دستی برایش تکان دهم و بگویم که من هم از جمله دوستداران بورخس هستم. آن زن که قیافه‌اش را فراموش کرده‌ام، و به یاد نمی‌آورم چه پوشیده بود، حتی نمی‌دانم پیر بود یا جوان، صرفا به خاطر در دست داشتن کتاب خاصی در دستش، از بسیاری کسان دیگری که در طی روز می‌بینم، به من نزدیک‌تر است. یکی از عموزاده‌هایم در بوئنوس آیرس عمیقا اعتقاد داشت کتاب می‌تواند به عنوان نشانه‌ای روی سینه، علامت تعلق خاطر، عمل کند، و همیشه هنگام سفر با همان دقتی که لباس‌ها و جامه‌دانش را انتخاب می‌کرد، کتاب‌های موردنظر خود را هم برمی‌گزید. این زن هرگز با کتابی از رومن رولان سفر نمی‌کرد، تا مبادا متظاهر جلوه کند، یا کتابی از آگاتا کریستی برنمی‌داشت تا بیش از حد ساده و عامی به نظر نیاید. برای او آلبر کامو مناسب سفرهای کوتاه و ای. جی. کرونین مناسب سفرهای طولانی بودند؛ داستانی کارآگاهی از ورا کاسپاری یا الری کویین برای سفرهای کوتاه آخر هفته به بیرون شهر و رمانی از گراهام گرین برای سفر با کشتی یا هواپیما کفایت می‌کردند.