تاریخ ایران (قبل از اسلام،بعد از اسلام،عصر پهلوی)

مملکتی که ما آن را ایران می‌نامیم قسمت اعظم سرزمین وسیعی است که در جغرافیا موسوم به فلات ایران است. این مرز و بوم پهناور، شامل جلگه وسیع و بلندی است که از هر طرف کوه‌های بلند آن را احاطه دارد. در مشرق، سه رشته کوه متوازی که معروف به کوه‌های سلیمان است. در شمال کوه‌های البرز که مانند زنجیری از شرق به غرب امتداد یافته، این کوه‌ها در غرب از کوه‌های ارمنستان جدا شده و از جنوب دریای خزر گذشته به واسطه کوه بابا به هندوگه پیوسته و این هم به هیمالایا بلندترین کوه‌های عالم متصل است. در مغرب فلات کوه‌های کردستان یا زاگروس واقع است که از شمال به جنوب رفته و بعد به طرف جنوب و شرق برگشته به دریای عمان می‌رسد.
کوه‌های جنوب و مشرق از مواد آهکی است. در کوه‌های غربی نزدیک دریاچه اورمیه ۳ سنگ خارا نیز دیده می‌شود. بعضی از کوه‌های شمال از مواد آتشفشانی ترکیب یافته یعنی مواد آن‌ها از قعر زمین بیرون آمده، مانند دماوند در نزدیکی تهران و سبلان در آذربایجان، این آتشفشان‌ها، اکنون خاموش است.
اعلا درجه بلندی فلات ایران در جنوب آن و سراشیبی فلات از جنوب به شمال است، زیرا در کرمان ارتفاع آن تقریبا ۱۶۰۰ متر است و حال آن‌که در مشهد از ۱۰۵۰ و در تبریز از ۱۲۰۰ تجاوز نمی‌کند.