بورلی (بورلی می خواست تا آنجا که می تواند دور شود…)

لولا سر تا پای بورلی را نگاه کرد و گفت: «آره، قشنگ معلومه. چی شد، بالاخره می‌مونی؟»
بورلی گفت: «می‌بینی که اینجام. نه؟»
لولا شلنگ را زمین گذاشت و توی کاروان رفت و برای بورلی حوله آورد. بورلی کمی خودش را خشک کرد، بعد روی صندلی تاشوی جلوی کاروان، رو به آفتاب نشست. پوستش از نمک دریا سفت شده بود.
چشم‌هایش را بست و خوابش برد و خواب یک قبر را دید. بالای قبر ایستاده بود، تویش را نگاه می‌کرد و دنبال بادی می‌گشت. نمی‌توانست ببیندش. گودال خالی و گود بود، توی خواب فکر کرد: «چرا این‌قدر این گودال را گود کندم؟»
وقتی بیدار شد، لباس‌هایش خشک و سفت بودند و خورشید توی آسمان پایین‌تر آمده بود. همراه لولا با ماشین به ارزان‌فروشی دیو رفتند و بورلی سه تا تی‌شرت و یک شلوار جین و یک جفت دمپایی لاانگشتی خرید.
لولا هم یک دستگاه نان‌برشته‌کنی خرید.
لولا گفت: «نون‌برشته‌کنی لازم ندارم. اونی که دارم خوبه. ولی قدیمیه. این یکی نو و براقه. خوشگل نیست؟»
بورلی گفت: «چرا. خوشگله.»
وقتی از ارزان‌فروشی دیو برگشتند، لولا نان‌برشته‌کنی را به برق زد و چند تا نان برشته کرد و با آن‌ها ساندویچ تن و پنیر آب‌شده درست کرد.
وقتی تن و پنیرشان را تمام کردند، وقت رفتن به باشگاه برای دومینو بود.
و بورلی هنوز آنجا بود، نه؟
هنوز توی پارکینگ اسب دریایی بود، با لولا جنکینز.
پس به نظر خودش،
مانده بود.
فعلا.