بد (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ89)

وقتی ساعت زنگ بزند، دیگر نه زیبایی وجود دارد و نه نجابت. فقط بُرندگی مرگ در ابتذال زننده‏اش باقی می‏ماند. این فکر وقتی به ذهن اُسامه قندار، رئیس پلیس جنایی کابل خطور کرد که در حالِ تماشای جسد عریان دخترک بود. جسد با دست‏های از هم باز شده روی تلی از زباله‏ها، دقیقا پشتِ ورودیِ پارک افتاده بود. کسی کهنه‏ای بین پاهایش انداخته بود و به نظر می‏رسید چشمانش به آسمان می‏نگرد. صورت بیضی‏شکل، چشم‏های بادامی کاملا باز و گیسوان سیاه، پرپشت و انبوه. اُسامه با خودش فکر کرد دخترک زیادی کوچک است که آنجا دراز شده باشد. خیلی کوچک است برای این‏که راه تاریکی را در پیش بگیرد.
گلبدین، معاونش گفت: «این سوّمیه. فکر می‏کنید مثل فیلم‏های آمریکایی با قاتلی سریالی سروکار داریم؟»
اُسامه که هنوز روی جسد خم شده بود پاسخ داد: «دقیقا همین احساس رو دارم. هویتش برامون مشخصه؟»
_ این بار بله. یکی از زن‏های محلّه شناسایی‏اش کرد. (گلبدین دفترچه یادداشت همیشگی‏اش را بیرون آورد.) اسمش ادیبه آلتسنگوی و ده سالشه. پدر و مادرش کمی بالاتر تو محله‏ی زاغه‏نشین زندگی می‏کنن. براساس اظهارنظر همسایه‏ها، پدرش تو گورستان کار می‏کنه و مادرش تو اداره‏ی پُست پیشخدمته. مادر هزاره است و پدر تاجیک. ده سالی می‏شه تو کابل زندگی می‏کنن.»