بدقلق ها و معلمی به اسم قورباغه ی سبز

همچنان که به اتاق 115 نزدیک می شوم، صدای اما من را در جایم میخکوب می کند.

«مامان، من متوجهم که معلم ها گاهی حسابی خسته می شن و کم می آرن، اما این چیزی که می گم کاملا فرق می کنه. اصلا به زحمت می شه گفت اون آدم زنده ست! من درست بغل دست کلاسش درس می دم. کل روز حتی یه کلمه هم از دهنش بیرون نمی آد! این بچه ها ی بینوا هیچی یاد نمی گیرن، چون انگار نه انگار یه معلم بالای سرشونه! واقعا باعث تاسفه که…» یک قدم به عقب می روم. او آرام در اطراف کلاس حرکت می کند، جدول ها را با اضافه کردن برچسب ستاره های طلایی به روز می کند و شانه اش را بالا داده تا تلفن را بغل گوشش نگه دارد. درد شنیدن این حرف ها با فکر به اینکه شنونده چه کسی است، چند برابر می شود.

خشم و انزجار در وجودم شعله می کشد. چرا اما فانتن فکر می کند صلاحیت دارد درباره ی خستگی و کم آوردن حرف بزند؟ او خودش تقریبا هم سن و سال همین شاگردهاست و به خیالش آموزش یعنی اینکه برچسب ستاره بدهی، حیوان در کلاس نگه داری و درباره ی کیسه پرکنی برای بچه ها وراجی کنی. چند وقت است معلم شده؟ ده دقیقه؟ اولین بار که سعی کرد با بدقلق ها ارتباط بگیرد، حسابی حلقه ی گفت و گویش را به گند کشیدند و مارمولک عزیزش را فراری دادند.

ولی فیونا که قرار نیست هیچ وقت، آن بخش ماجرا را بشنود.

اما یکی از سوراخ دماغ های هاروی اسب آبی را صاف می کند که کج و آویزان شده. «باشه، قبول، قبلا معلم خیلی خوبی بوده. اما مهم اینه که حالا، چه جوریه! راستش رو بگم، باورم نمی شه که تو واقعا نامزد این…»