اژدهای سرخ

ویل‌گراهام، کرافورد را در پشت میزی که در فاصلة میان اقیانوس و خانه قرار داشت نشاند و لیوانی چای سرد به او داد.
جک کرافورد به خانة قدیمی دوست داشتنی نگاهی انداخت، چوب‌های به کار رفته در آن زیرِ نور درخشان به رنگ نمک سیم‌گون بود. کرافورد گفت: «من می‌بایست مچ تو رو در ماراتن می‌گرفتم، وقتی که کارو ول کردی. تو اینجا نمی‌خوای درباره‌ش حرف بزنی.»
«من نمی‌خوام هیچ جا درباره‌ش حرف بزنم، جک تو باید درباره‌ش چیزی بگی. خُب، بگو ببینم. فقط هیچ عکسی در کار نباشه. اگه عکسی همراهته همین الان بذار توی کیفت. مالی و ویلی الان برمی‌گردن.»
«چقدر در مورد قضیه می‌دونی؟»
گراهام گفت: «همون چیزایی که توی میامی هرالد و تایمز اومده. دو تا خانواده به فاصلة یک ماه از هم توی خونه‌شون کشته شدن. توی بیرمنگام و آتلانتا، کیفیت کار مشابه بود.»