انجمن شاعران مرده

شعری از ویتمن براتون نقل می‌کنم:
«آه ای خدا! ای هستی!
داد از این پرسش‌های تکراری،
داد از زنجیره‌ی بی‌پایان بی‌ایمانی،
داد از سرزمین‌های آکنده از حماقت و نادانی،
در این میان بگو، چیست مایه‌ی امید و دل‌خوشی،
ای خدا، ای هستی؟
ندا آمد؛
به این خاطر
که تو این‌جایی
که زندگی هست و یگانگی
که این نمایش در جریان است با قدرت و برتری،
شاید که تو
شعر خویش را بنگاری…»
کیتینگ لحظه‌ای ساکت شد. کلاس در سکوت فرو رفته بود و همه در ذهن‌شان داشتند پیام شعر را هضم می‌کردند.