اداره پست

همه‌اش با یک اشتباه شروع شد.
حوالی کریسمس بود. از یک‌بابای مستی شنیدم که هر سال دم کریسمس که می‌شود هرکسی گیرشان بیاید استخدام می‌کنند و خب من هم تا شنیدم رفتم آنجا و همین ‌که به خودم آمدم دیدم کیف چرمی‌رو شانه‌ام‌است و دارم سلانه‌سلانه تپه‌ای را بالا می‌روم. پیش خودم فکر می‌کنم عجب کار راحتی گیر آورده‌ام! نامه‌های یکی‌دو محله را می‌دهند دستت و اگر توانستی آنها را تمام کنی، ممکن بود پستچی رسمی نامه‌های محلۀ دیگری را هم بدهد برسانی، یا اگر برمی‌گشتی دفتر، رئیس کیسۀ دیگری می‌انداخت روی دوشت، اما خب کل کاری که باید می‌کردی این بود که بدون هیچ عجله‌ای بروی و کارت‌تبریک‌های کریسمس را از لای شکاف درها بندازی تو.
فکر کنم روز دوم بود که داشتم در لباس نامه‌رسان موقتِ دَم عید کار می‌کردم که زنی گنده آمد بیرون و همین‌طور که من نامه می‌رساندم، او هم دور و برم می‌پلکید. حالا وقتی می‌گویم گنده منظورم این است که کلا از همه‌لحاظ و همه‌چیزش گنده بود. کَمی نیمه‌دیوانه می‌زد، اما خب من خیلی اهمیت نمی‌دادم و فقط نگاهش می‌کردم.
همین‌طور حرف زد و حرف زد و حرف زد. تا اینکه قضیه رو شد. شوهرش افسر بود و توی جزیره‌ای خیلی دور خدمت می‌کرد و، خب دیگر، او هم کسی را نداشت و حالا هم تنهایی توی خانۀ کوچکی آن پشت‌ها زندگی می‌کرد.