اختلال

“در چهل‌وسه‌سالگی که پانزده سال آن به نوشتن گذشته، دنیای کوچک ادبیات به نظرش مانند قطاری مضحک است که در آن متقلبانِ بدون بلیط، با همدستی بازرسان بی‌کفایت، هیاهوکنان در ردیف اول نشسته‌اند، درحالیکه نوابغ بی‌تکلف هنوز روی سکوی ایستگاه مانده‌اند – گونه‌ای در حال انقراض که میزل گمان نمی‌کند به آن تعلق داشته باشد. با وجود این، او کام خود را تلخ نکرده است؛ سرانجام به جایی رسیده که دیگر به آن اهمیتی نمی‌دهد، پذیرفته که در نمایشگاه‌‌های کتاب بنشیند و در مدت چند ساعت، فقط چهار اثر را امضا کند؛ وقتی یک ناکامی مشترک به بغل‌دستی‌­اش سر میز فرصتی می‌دهد، می‌توانند به‌طرز خوشایندی با هم صحبت کنند. میزل که می‌­تواند حواس‌­پرت و منزوی به نظر برسد، علیرغم همه چیز، به عنوان مردی شوخ‌طبع شناخته شده است. اما مگر مرد شوخ‌طبعِ شایسته‌ی این نام، نباید «علیرغم همه چیز» همیشه همین‌طور باشد؟”