احمدرضا احمدی (شعر زمان ما 22)

در آن جزرومد دریا
لکه‌های مهتاب
به قلاب ماهیگیران
پناه می‌آورند
در آن آسمان آبی
دریچه‌هایی از غم
به سوی ما باز می‌شد
دانسته بودیم
آسمان‌های آبی
در غروب آدینه‌ها
فرو می‌ریزد
و ما باید
نشانی خود را در تنهایی
بیابیم
چنان
با ماهیان و کشتی‌ها
آمیخته بودیم
که نام خشکی را فراموش کرده بودیم
این بود
که در زیر آسمان آبی
ایستادیم
از سر
کلاه برگرفتیم
گفتیم: ما را تنها بگذارید
ما محتاج صبر و شکیبایی
هستیم.