آدم و حوا (نمایش نامه)

آدام: این «فاوست» عجب اپرای بی‌نظیریه. خب تو چی من رو دوست داری؟
اِوا: دوست دارم.
آدام: امروز «فاوست»، فردا شب هم «دماغه‌ی سبز»! من خوش‌بختم! وقتی واستاده بودم تو صف بلیت، یه مرتبه همه‌چی گرم شد، بعدش فهمیدم که زندگی چیز قشنگیه!…
آنیا: (ناگهان وارد می‌شود.) آخ…
آدام: آنیا! شما همین‌جوری وارد می‌شین… خب… یه دری، یه چیزی، یه صدایی!…
آنیا: آدام نیکولایویچ! من فکر کردم شما تو…
آدام: آشپزخونه‌این. وقتی فاوست اجرا می‌شه من برم تو آشپزخونه؟
آنیا ظرف‌ها را روی میز می‌چیند.
یه ماه ‌و نیم قبل از «دماغه‌ی سبز»! (با یکی از ظرف‌ها حرکتی آکروباتیک می‌کند. لیوانی می‌شکند.)
اِوا: بله!…
آنیا: خب. لیوان مال مردمه! لیوان داراگانه.
آدام: لیوان رو می‌خرم. برای داراگان پنج‌ تا لیوان می‌خرم.
آنیا: از کجا می‌خرین؟ لیوان نیست.
آدام: حالا هول نکن! آخرِ پنج سال لیوان‌می‌دن! بله… شما حق دارین، آنا تیمافیونا. الان من باید تو آشپزخونه باشم، برای اینکه باید کفش‌های زرد رو تمیز کنم. (ناپدید می‌شود.)
آنیا: به شما حسودیم می‌شه، اِوا آرتوموونا، هم زیبایین، هم مهندسین، هم کمونیست.
اِوا: می‌دونی آنوشکا، من شاید واقعا خوش‌بختم. هرچند… اما… کی می‌دونه… خب چرا اگه دلت خیلی می‌خواد، شوهر نمی‌‌کنی؟